Achter t roam glidt t vertraauwde Drentse laandschop veurbij: de gruun worden bomen, de wiede velden met doar tussenien de uutstruide boerderijen. Aalgedureg kiek ik der noar en toegelieks kiek ik noar Anna, hoe ze geregeld noar me glimlacht, hoe ze hieltied dezulfde pluk hoar weer achter heur ene oor drukt. En hoe of t veurbij gliedende laandschop spiegelt ien beide brillegloazen.
Ze zit veul stiller as veur statsion Assen en omdat ze deur t lewaai amper meer wat vragt of an n nij verhoal begunt, heb ik ok niks te vertellen. Och, misschien is dat ok goed zo; de dubbele wandeletappe van vandoag zuukt laangzoam n plak ien mien benen en ik vuul de schaarpe zun van vanmiddag noa-gluien ien mien kop. Mor met Anna tegenover me wil ik niet as n olde man eefkes mien ogen sluten en dan misschien ien sloap sukkeln, ik goa strak uut t roam kieken: Dit is t grote spoorterrein van Onnen, dan komt Haren en doarnoa goa k mien jaske aantrekken en mien spullen bij nkander zuken.
Ien t spiegelbeeld van t roam zie ik dat Anna nou ok uut t roam kikt en as vanzulf begun ik toch n beetje uut te leggen, zo van: hier worden de goederentreinen opsteld en dat t statsion van Stad geliek noa Haren komt.
Niks belaangrieks, niks over onszulf zo as eerder, zo as eileks geliek vanòf Zutphen tot an Zwolle.
Op t verder verloaten perron van Zutphen scharrelde zij zo’n beetje noar me toe tot ik heur vernam en uutzied keek – ze stopte op n roeme meter en glimlachte. Heur kop ging ientied wat meer ien e nek, de zun glom ien e brillegloazen, t grieze hoar roakte net de scholders en ik herkende heur: Op e hìnnereis har ze tot an Zwolle tegenover me zitten ien de stiltecoupé. Toen ik heur noa n tiedje t uutlezen deel van mien kraant aanbood, fluusterde ze glimlachend n bedankje, mor verder hemmen we gien woord wisseld. Bij aankomst ien Zwolle wensten we nkander “goeie reis en groag tot kiek” – vast – want dat doe ik altied. t Heugt me ien t geval van Anna niet, mor veuruit, ik vergeet zuks zelden, hoeveul ik t leste joar ok reis. En elkneen groet doarnoa meteen terug, dat mist echt nooit.
Noa t ienstappen ien Zutphen ging ze tegenover me zitten, gaf me n haand en stelde heur veur: ‘Anna, Anna Scheepstra,’ en bij t overstappen ien Zwolle liep ze vanòf t aankomstperron tot an dizze trein dicht noast me en gelukkeg von ik nog net twee zitplakken an t roam veurdat e hiele trein volstroomde met studenten. En midden ien die gezellege drokte van jonge stemmen en veul lachen zatten wij, twee mensen op leeftied, tegenover mekoar en knikten nkander zo nou en dan toe, omdat proaten en luustern gewoon niet meer ging.
Vanòf statsion Zutphen har ik traauwens al vanalles te heuren kregen over heur bezuuk doar, over t vroegere waark op n school, over de kiender en de kleinkiender. En dus wol ik niet achterblieven en vertelde over t lange òfstandswandeln – t IJsselpad dit keer – mor niet over t woarom van al dat geloop. Nee, dat dee k toch mor niet en ik boog t gesprek handeg op wandeln ien e natuur en noatied begon k over t boek wat ik dizze week lees.
n Poar verre lichten van Stad zie k dwarsdeur ons spiegelbeeld en zo meteen goa k stoan om mien zummerjaske an te trekken. Doarnoa zel ik heur as eerste n haand geven en zeggen van: “goeie reis en groag tot kiek.” En dit keer meen ik t ok; Anna is n oardege vraauw, en veural, dat ik zuks denk is biezunder. t Valt me zulf op dat ik t deurheb en dat ik waarm wor van heur ogen, stem, heur glimlach – nou ja, dat ik binnen n joar weer zie dat der slim oardege vraauwen bestoan.
Juust dat het zij, dat het de tied en dat het al t wandeln misschien brocht.
Dwaars deur t laandschop en de huzen van Stad zie ik mij tussen Anna en n groepke studenten ien n soort foto-liest zitten: n Olde man met n bos verwaaid gries hoar en n wilde board, mor weer met stroalende ogen. Host lieke fleureg as Anna en as al die jonge mensen om ons toe.
Ik goa stoan, vis t zummerjaske uut t rek boven me en doarnoa pak ik mien rugzak uut t rek. Omdat Anna ientussen ok stoan goan is, wordt et te krap om t jaske aan te doen en doarom hol k mien spullen ien e haand. Scholder an scholder stoan we n tel stief tegen nkander an.
Veurzichteg schuur ik doarnoa n stap noar t gaangpad, draai n haalve slag en zeg ien e loop weg: ’n goeie reis en groag tot kiek.’
Noa t uutstappen trek ik op t perron mien jaske aan, doe de rugzak om en op dat mement stijt Anna recht veur me, ze glimlacht noar me, krekt as op t lege perron ien Zutphen, krekt as zo voak onderweegs.
‘Eh,’ oarzelt ze, ‘eh, eileks wil ik groag contact holden.’ Ze kleurt tot ien t hoar en toch blift ze pal veur me stoan en kikt me recht ien t gezicht. ‘Dat bedocht ik al onder t overstappen ien Zwolle, mor ik kon dat zonet niet goed tegen dij zeggen.’
Ik ben der even stil van.
‘Misschien mag ik dien gegevens,’ en ze pakt heur tillefoon uut e haandtas. ’Dan kin ik doarnoa weerom.’
‘Weerom. Doe moest weerom?’ Ik begriep et niet.
‘Ja,’ fluustert ze, ‘ik woon ien Assen. Ien die drokke trein kon ik niet zeggen dat ik groag contact holden wil. Ik docht van; dat zeg k dan mor ien Stad.’ Doarnoa gijt heur kop wat meer ien e nek, de oavendzun glimt n flits ien e brillegloazen en t grieze hoar roakte net de scholders.
‘We hemmen nou contact.’
‘Ja,’ glimlacht ze breed, ‘ja, hest geliek.’