t Is warm, we hangen wat op et terras van ons vekaansiehuuske.
‘Zal-we n endje fietsen?’ zeit Gerard.
‘Ach, nee jong,’ mompel ik, der is ja niet bij de weg te weden.’ Ik goa liever met e voeten ien n tobke wotter, onder de parasol zitten.
‘Ik heb net op e app zien dat er hier ien e buurt n kringloopwinkel is,‘gijt Gerard verder. Ik veer op:‘o ja? Dat is nog niet zo’n gek idee. Ik goa met, kin-we drekt even kieken of ze doar keukenstoelen hemmen, doar zuuk ik al zo lang om.’
‘Dat wordt niks,’ zeit Gerard, die de bui al hangen zigt, ‘we kinnen ze toch nooit thuuskriegen, de auto zit al hielemoal vol met tassen.’
‘Ja, dat is ok zo, mor goed, we zien wel.’

We stappen op e fiets en goan de warmte tegemoet. Volgens de app is et ongeveer twinteg minuten noar de kringloopwinkel, mor zoas zo voak is de werkelekheid aans. We binnen al zeker drie kwartier onderweegs, de zun braand ons op e kop en ons fleske wotter is leeg. Dörsteg en zwietereg stoppen we op n kruuspunt en turen ien e verte. Aargens midden ien t laand stijt n olle boerderij.‘Dat is t,’ zeit Gerard vol overtuging. Met tegenzin fiets ik achter hum aan, ik kin t host niet leuven, zo’n olle boerderij midden ien t laand, mor hij het geliek.Veur aan e reed stijt n bordje:“Kringloop” We fietsen der hìn. Aan e achtermuur van e boerderij zie ik n kroan en vul gauw mien fleske en gulzeg drinken we om de beurt n poar flinke slokken wotter.
De grote schuurdeuren stoan open, as onze ogen n beetje wènd binnen aan et donker, zien we dat de hiele schuur propvol stijt met òftandse toavels en stoelen. Ien één oogopslag zie ik al dat er niks veur ons bij is.
Achter n toonbaank zit n olle vrouw die amper opvalt, ze is één met de spullen, smoezeleg, old en staark roekend noar schimmel. Met heur kroakerege stem begroet ze ons en moakt n wiedsgeboar met heur aarms: ‘kiek mor of er wat veur jim bij is.’Wij lopen n beetje onzeker de duustere winkel ien.  ‘Ik goa even bij de boeken kieken,’ zeg ik tegen Gerard.
Hij zigt verderop al n bak met snoertjes en stekkers en wiest ‘ik goa die kaant even op. Wel wiet zit er nog wat tussen veur mien hobbykoamer.’
As ik de grote boekenrekken vol met boeken stoan zie, bin ik ien mien element. n Willekeureg ploatjesboek ien t rek trekt mien aandacht. Ik sloa t open en veur dat ik t ien e goaten heb, wor ik metnommen ien e mooie verhoalen en foto’s van de Canadese natuur. Die ruuge natuur met zien uutgestrekte meren, stranden van kiezelstenen en dikke vlinten, eeuwen olle bomen. Ik loat mij hielemoal metslepen deur de prachtege ploaten ien et boek….Der leit n kano veur mij kloar, ik stap der ien en voar zomor zunder moeite deur t zunbeschenen wotter bij Malcolm Island. As ik uutzied kiek zie ik n poar orka’s noast de kano zwemmen, ze kieken mij aan en t is net of ze lachen. Ze neudegen mij uut om deur te voaren, met heur met te goan noar de oceaan. Uut mien ooghoek zie ik n zeearend op mij òfkommen en ik duuk ienmekoar. Met mien kop tussen de knijen wacht ik òf wat er gebeuren gijt. Veurzichteg kiek ik uutzied, as ik oog ien oog met de zeearend bin, let er n schrille roep heuren en zet weer òf.
Ien e verte heur ik Gerard zien stem: ‘Maaike, gijst met?’
‘Ik bin nog niet zover,’ fluuster ik.
Hij struunt verder de winkel ien noar de broodroosters en de olle computers.
As ik weer ien t boek kiek is de magie verdwenen, de kano is vot en de ploaten binnen veranderd ien platte foto’s. Ik knipper met mien ogen en vuul n soort van wènst noar de vrijheid en de roep van e zeearend. t Ruzen van e zee…
Ik besluut om toch mor achter Gerard aan te goan.
Nog één keer kiek ik noar de volle boekenkasten. Dan valt mien oog op vier olle boeken, woarvan de kaften ooit gruun wadden. Et kin niet aans, die moeten van n stevege roker west weden. As vanzulf gijt mien haand noar één van e boeken. De slim vergeelde bladzieden roeken noar rook van zwoare shag en noar stof. Dit ien combinoatie met de lucht die ien e winkel hangt, zörgt er veur dat mien neus begunt te prikken. Ik hap noar oadem en kin nog net n proestbui onderdrukken.
Met prachtege sierleke, olderwetse letters stijt aan e binnenkaant van t kaft “Annie.”Annie…zol et boek van Annie Joager west weden? Dat kin host niet en toch…dat handschrift…

Ik zie heur nog veur mij, een grote stoere vrouw. Zwart hoar, spiekerbroek, ruutjesbloes, n pakje shag ien e hand. Annie de vrijwilligster van t dörpshuus, altied met e jeugd ien e weer. n Hiele socioale en actieve vrouw. Ik trof Annie joaren loater op n reünie van t zulfde dörpshuus soamen met heur man Berend. Toen ze binnenkwam liep ik met uutgestrekte haand op heur òf. Annie gaf n slap handje en keek me vremd aan, meer bij me laangs leek et wel. Ze bleef wat verdwoast om heur hìn kieken en zee niks. Met kwam Berend noast Annie stoan, hij zag mien ongemak met de situoatie. En zunder veul omhoal vertelde hij dat Annie dement worden was en meestieds niet meer wis wel ze veur heur had.Hij had heur metnommen noar de reünie ien e hoop dat de gezichten van vroeger heur nog wat doen zollen.
Ik kon mien ogen niet van die altied stoere Annie òfholden. De hiele oavend heb ik noar heur zitten te kieken. Hoe loater et wer, hoe beter et ging met Annie; ien t lest zat ze breeduut lachend tussen al die minsen van vroeger. Ze zee niks, want verhoalen had ze niet meer, mor ze genoot van alle aandacht die ze kreeg. Zo nou en dan pakte ze de hand van één die noast heur zat.
Toen t òflopen was, ging ze as eerste stoan en liep doalek vot. Berend riep nog n hoastege groet, hij most der tegen lopen om heur bij te holden. Annie keek hum vroagend aan. Hij knikte noar heur en glimlachte, ze pakte zien hand vast en vol vertrouwen ging ze met hum met.
‘Maaike!’
Gerard tikt mij op e scholder; ‘Maaike,kom, we goan verder. Ik wil nog even wat drinken op n terraske en zal-we n ijsco kopen?’
‘Ja, ja niet zo drieven,’ zeg ik harder as dat ik wil, ‘geef me nog even wat tied.’
Dat gruune boek ien mien haand vragt om aandacht. Ik bin der nog niet uut wat ik der met doen zal. Metnimmen of weer bij de andere drie ien t rek zetten? Ik loat et nog n keer deur mien handen goan en lees dan pas de titel:“De Franse Revolutie.” Ja, hoe kin t ok aans, dat paast bij die altied stoere Annie.
k Zet et gruune boek toch weerom. Pak et boek over de Canadese natuur uut et rek en loop noar de toonbank. Bij t òfrekenen roek ik, boven de schimmelege geur van e winkel en de olle vrouw, de geur van zwoare shag nog aan mien handen.
Gerard stijt al bij de fietsen as ik der aan kom.
‘Weer n boek?‘ zeit er.
‘Ja,’antwoord ik, ‘over Canada.’
Hij zucht.
As ik mien fiets van t slöt doe, heur ik hoog ien e lucht de schrille roep van n roofvogel. Met de handen boven de ogen volg ik et geluud.
‘Maaike kom…’