Ien t dörp woar Elske woont is gien station en om der te kommen is ze tiedstieden onderwegens. Eerst moet ze twinteg minuten fietsen noar de bushalte, dan n half uur met e bus noar Stad en dan met e trein verder t laand ien. Twee keer ien week moakt ze dezelfde reis, van t noorden noar t westen en weerom. De leste tied leest ze n bult tiedens de reis. Zelfs bij t overstappen blift ze lezen, ze lopt met e mìnsenmassa met van t ene noar t aander perron zunder dat heur ogen t boek lösloaten. Doardeur vernimt ze niet dat er al weken, onopvallend, n man met heur oplopt.

Johan zag heur op t hoofdstation ien Stad lopen en heur beeld let hum niet lös.

n Moand lang gijt er elke dag op n strategisch plak op t hoofdstation zitten en zo ontdekt er dat der n ritme ien heur reizen zit. Hij herkent heur al van verren, heur loopke, de menier woarop ze heur tas dragt, wat ze leest en met welke trein ze gijt, hij wiet het allemoal.

Sinds n half joar is er weerom ien Grunnen noadat er roem datteg joar ien Johannnesburg woond het. Aal voaker gebeurde t dat er aan Grunnen docht en wènst kreeg noar de stad woar der ooit archeologie studeerde en zien grote liefde Astrid ontmoet had. Ze wadden smoorverliefd en zollen met n beiden noar Afrika. Hij ging aan n archeologisch project metdoen en zij had n boan aan e universiteit van Johannesburg kregen. n Week veurdat ze vertrekken zollen was ze zunder wat te zeggen votgoan en niet weerom kommen. Hij had heur overal zöcht en noavroag doan mor ze was naargens te vienden. Hij was der kapot van west. Uuteindelek is er allinneg noar Afrika goan en t verdriet was langzoam minder worden. Sinds er weer ien Stad woont, denkt er voak aan die tied, alles herinnert hum aan heur. De bankjes ien t Noorderplantsoen, de cafés op e Grote Markt, de studentenhuzen. Vanneweek, bij t rommeln ien deuzen met olle studieboeken, vond er nog n foto van heur beiden. t Was op e meikermis ien Stad. Hij keek verliefd noar heur, zei keek met n òfwezege blik noar de fotogroaf.

Hij stopt de foto ien e binnenbuus van zien mantel.

Ien Utrecht stapt Elske over op e trein noar Rötterdam, ze ploft, zunder te kieken, del ien e eerste de beste coupé. De man volgt heur, gijt noast heur zitten en voert zien plan uut. Noa zo’n tien minuten krigt Elske n vrimd gevuul, eerst kin ze t niet recht ploatsen, mor dan het ze t deur. Der is wat met de man die noast heur zit!

Ze kikt vanuut heur ooghoeken stiekem noar zien gezicht: t is n nette man – dat wel – n joar of zesteg en ergens het er wat bekends. Hij hangt n beetje scheef noar heur toe en zien ogen vliegen over de letters ien heur boek. Ze is verbiesterd, t liefst zol ze ien t enne springen en aargens aans zitten goan, mor de trein is smoorvol. Eén ding is dudelek: ze kin niet soamen met n wildvrimde man ien één boek lezen!

Ze perbeert de òfstand tussen t boek en zien ogen zo groot mogelek te moaken. t Helpt niks, zien ogen blieven lezen ien heur boek. Met n beste klap slagt ze t boek dicht. De man zucht diep en kikt heur met n brede glimlach aan: ’Leestoe voaker boeken van Wilbur Smith?’

‘Ja, ik heb al meer as twinteg lezen’ zeit ze en schrikt van heur eigen stem die zo vlöt antwoord geft op n vroag van n wildvrimde man.

Met pakt de man zien beurs uut e buus en let n liestje zien met titels van boeken die hij lezen het. Elske lacht en pakt heur agenda woar ok zo’n liestje ienzit, mor dan langer.

De man vragt Elske hoe t kommen is dat ze de boeken van Smith zo groag leest.

‘Ik verveelde mij n keer en toen gaf mien mamme, die echt gek is van Afrika, mij n boek van Wilbur Smith te lezen, zo is t kommen,’ zeit ze.

‘Tegenwoordeg koop ik ze tweedehaands bij de Slegte en ien t Engels, dat moet joe ok doen. Ien t Engels binnen ze nog mooier!’ Ze wisseln nog van alles uut over de boeken en veur ze t ien e goaten hemmen, binnen ze ien Rötterdam.

De trein mindert voart en Elske stopt t boek, wat tiedens t gesprek met e wildvrimde man op heur schoot lag, ien heur openstoande tas. Uut e luudspreker klinkt: ‘station Rotterdam, Rotterdam.’ De deuren van e trein goan sissend open. n Lange smalle slang van minsen komt der uutzetten en ien n hoog tempo verandert t perron ien n woest golvende minsenzee. Veur ze opslokt worden deur de massa, stekt de man zien hand ien e binnenbuus van zien mantel, geft Elske de foto en zeit:

‘t Was gezelleg en doe de groeten aan dien mamme.’

Elske pakt de foto zunder noadenken aan, t is n zwart-wit foto van n stel op e kermis. Met n lichte schok herkent ze heur mamme met noast heur de wildvrimde man. ‘Wat?,’ zeit ze. Verwilderd kikt ze om heur toe, de man is vot, opgoan ien e minsenmassa. Ze kikt nog es noar de foto en draait hum om, achterop stijt met sierlijke letters 10 mei 1981 Johan en Astrid. t Is werkelek heur mamme! Wel is die man, hij komt heur zo bekend veur. Negentieneenentachteg, dat is heur geboortejoar oktober 81. Der vliegen allerlei gedachten deur heur kop, zol dit heur pappe weden? Dat kin niet! Heur pappe is omkommen bij n archeologisch onderzoek noar de San-beschoaving ien Zuud-Afrika.

En toch … Zien ogen, heur ogen, even twievelt ze nog, dan draait ze heur om en begunt tegen de stroom ien te lopen. Ze holdt de foto stief ien e haand en heur ogen zoeken t perron of noar de ‘wildvrimde’ man, heur pappe?