Zaacht wor k ien e zied prikt. Geliek hol k mien haand noar achtern en der wordt n briefke ienlijt. Onder t toavelblad vol k het pepierke open en lees: “ik heb wat om te delen.” Roelof noast me het t bliekboar ok lezen en fluustert ien mien oor: ‘Klarie, t komt van Klarie!’
Meteen froemel ik t briefke ien e buus en argens goa k deur met mien sommen, mor t liefst har ik omkieken wild noar Klaries baank om dat briefke. En dan noatied Roelof aansteuten en zeggen van ‘Nijsgierege oap, zit niet zo te loeren.’ Ik doe het niet – kiek niet noar Klarie, zeg gien woord tegen Roelof – want ik wiet aans niks as n hiel nust sommen moaken, dat t gaauw kwart over drie is.

Met opzet ben ik vanmiddag loat ien t fietsehok en zie dat Klarie al kloarstijt om soamen t eerste stuk op te fietsen, gewoon tot an e splitsing. Zij komt niet op me toe, om wat te delen, en dus lopen we over t schoolplein en rieden dan noast nkander op huus aan. Normoal proat Klarie onderweegs ien één toer deur, misschien omdat ze ien e klas amper wat zeit, mor vanmiddag het ze niks te vertellen en even denk ik dat ze spiet kregen het van dat briefke. Mor nee, gelukkeg, onder t fietsen pakt ze n mement mien aarm en draait heur kop n beetje mien kaant uut. Duudlek zeit ze: ‘Ik heb wat om te delen.’

Bij de splitsing zet Klarie de fiets tegen t schrikhek en dus doe ik het ok. Ze komt vlak veur me stoan, heur kop met dat rooie slierthoar woar aandern heur om ploagen, zol k aanroaken kinnen. Ze is groot, groter as ik en ze het lutje pukkeltjes op t veurheufd en ok n poar onder de haals, doar woar heur bloeske openstijt, openwaait. Klarie is al host n vraauw zie k ieneent en zomor moet ik even sloeken.
‘Nou draaien we ons om en doen e handen veur de ogen,’ bepoalt Klarie. Meteen draait zij heur rug noar me toe en dut e handen veur de ogen en dus doe ik dat ok.
‘Nou magst terugdraaien, ja, zo, en nou de handen veur de ogen vot, die moeten op e rug.’ Klarie stijt weer vlak veur me, ze het wat ien e mond; heur wangen zoegt ze n moal noar binnen en bloast doarnoa n beetje. n Baltje, n teuverbal holdt ze eefkes tussen de tanden, dan glidt het ding weer terug. Meteen kleuren heur lippen vremd rood en n dun stroaltje spij kriebelt uut e ene mondhoek. Weer zoegt ze en holdt n blaauwe teuverbal tussen e tanden, dan n gruune en ientied kleuren heur lippen, heur hiele mond: rood mengt met blaauw en doarnoa met gruun.

Ik kiek noar heur, ik kiek noar dit wicht en wor waarm van e schaarpe zun ien mien ogen en kold van t piekevel op mien blote aarms.
‘Nou draaien we ons om en doen e handen veur de ogen,’ bepoalt Klarie vannijs en weer doe ik het. Dan mag ik terugdraaien, mor de handen moeten veur mien ogen blieven.
Onverwacht vuul ik Klaries handen op mien handen, ze drukt sekuur heur vingers op mienent. En dan heur mond, heur zute plakmond voldt ze om mien lippen: n lange tuut wringt.
Plompverloren let ze lös.
Mien handen zakken laangs mien gezicht noar beneden, mien ogen goan open en ik zie Klarie haard votfietsen. As ze uut zicht is veeg ik eerst mien wangen en kin dreug, beweeg lippen en tong mor hol mien mond stief dicht.
Dan biet ik de teuverbal egoal middendeur.