Dat kin allain mor mit mien hond: verstaand-op-nul, in n zompege sloot springen, zodat de sputters mie om d’oren vlaigen. De hond vuilt noadloos aan wat der gebeuren mout. Hai springt as n raket achter mie aan. Goud en wel binnen wie begonnen mit achter mekoar aan te joagen, as mie de stevels in de modder vastzoegen en ik op sokken de staaile waal opkroep. Boven springt de hond mie alweer in de nek.

Is dit wel speulen mit de hond? Hai staait veur mie. Doagt mie uut mit de veurpoten plat op de grond, zien kont zwaait e mit zien steert hinneweer. Op knijen goa ik veur hom zitten. Wie kieken mekoar in d’ogen, zien pupillen stoan wiedwoagen open, zwaart van de lelieblaanke lust om te speulen, daipten woar ik zulf al laank nait meer bie kin. Mien aarms vlaai ik op dezulfde menaaier as hai zien veurpoten, in t lösse zaand op de loane, t gat steek ik omhoog en kwispel zunder steert. Om in dij holden dij bewegens veur mekoar te kriegen, speur ik noar spieren, woarvan ik t bestoan nait meer wait en tast doarmit in onbedurven bronnen om dezulfde sjeu as mien hondje te vinden. Ik kiek m weer in d’ogen in de hoop dat mien gemoud in tied ook wied lösstaait. Net as bie hom.

De weg is vrij. Ik vuil t aan de nukken dij in dizze toustand omhoog borreln, as bubbelbellen in champagne. Mien kletspoten loat k zunder stevels en spring weerom in de sloot. Ik richt mie op, bainen elks aan n kaante in de slootwale. Net as vrouger dou ik n klaain wichie was, steut ik mie links, rechts een stappie omhoog tot k zo wiedbains stoa dat k nog genogt sjars achter d’leste sprongen zetten kin. En din geef ik n beste drukkerd mit de linkervoute om der aan de rechterkaante uut te wuppen. Joa man, ik kin t nog. t Is n kwestie van bravoer. Wat bin ik nog smui!
Tussentied brödt der wat in mie, wat ik nooit eerder tegenkommen bin. Ik mot t beter kennen leren. Ik kiek de loane òf of der aine aankomt. De hond huppelt deur t hoge gras. Zien witte kniekousen binnen alweer schoon. Zien bek hangt open. Dij rooftanden van hom lachen mie tou. Net as vrouger ons Robbie, onze herder mit zien zwaarte rug. In aal dij joaren binnen honden niks veraanderd.
As ik mit n poar bokkesprongen op mien siepie ofstoef schut der n steek deur mien onderrug. Ik wait nou al zeker dat k dommit mit schrik aan dizze pienscheut terugdenk. Mor t is vrumd, t weegt nait op tegen wat ik nou allemoal gewoar wor. Der zindert n nait te benuimen consternoatsie deur mien body, woardeur ik nait stoppen kin. Dit is gain speulen. Dit is vlaigen noar d’moan!

Der is geen ho meer aan. t Is mor goud dat ter nou gain bulldozer in de buurt staait mit sleutels der in, of nee, dat is t nait, k heb gain zucht noar vermorzeln, t is meer n zucht noar grènzen, meer noar n vuurrooie raceauto of zowat, doar zol k zo inspringen en plaankgas wegscheuren. Mit d’neus op t stuur deur de daipste plassen. De hond spurt nog n ènde achter mie aan, mor geft t op. Hai kin mie nait bieholden. Beteuterd blift e stoan. Din mit twijhonderd over de ruilverkoavelnsweg. Tegenliggers doeken links en rechts d’baarm in. k Heb mor ain doel veur d’ogen: t ènder. Of t begun, wel zel t zeggen.
Tuurlek dukeln der al gaauw twij politieauto’s mit gierende sirenes in d’spaigel op. Blaauwe zwaailichten dwingen mie aan d’kaante. Aine veur mie, aine achter mie. ‘Mevrouw Martens?’

Mien rug dut zeer. As t tegenzit wordt dat twij doagen kreupeln. Mien sokken, een kadochie uut Zweden van mien beste vriendin, kin k wel wegsmieten. Mien stevels binnen kleddernat en schuren van t zaand, dat betaikent nog wekenlaank smerege sokken. d’Krulsteert van de hond stekt aargens boven t vèrre baitenveld uut. Dij het vast n hoas in d’neus. As der mor gain joagers rondlopen.
Der staait n persoon op de wale noar mie te kieken. Wel is dat? Wel het mie hier as n idioot in t rond springen zain?
Nou denkt de lezer vast dat der ain of aander vrumde kerel op d’loane noar mie staait te kieken en zuk doodlacht. Dat zol al te makkelk wezen. Of n vraauwmìnsk mit t hoar in d’knot. Nee, niks der van. Ik bin t zulf dij doar staait. t Is doan.
k Rits mien jaas dicht, pak mien muts, dij k – oh hosanna – op d’loane smeten heb. Der zit regen in d’locht. Over n dik uur binnen mien daipe verlangens noar de simpele ruggegroat van mien hond wegspuild. Allaint blift nog d’herinneren aan even mit d’hond speulen over. En dij hol ik veur mie.

As wie doags der op weer laangs de sloot lopen, kikt d’hond mie verwachtensvol aan. ‘Nee, mien jong, vandoag nait, ik mot aan t waark.’
Hai dut nait woar ik zo baange veur bin om zien zin deur te drieven. Hai lacht mie nait uut as ik mie stief buk en n pienscheut deur d’rug verbiet, as ik hom over zien kop aai. Hai bit mie nait tou: ‘Zugst nou wel, k had die t toch al zegt.’ Wie binnen honden onder mekoar.