Ik leerde hom kennen dou ik op middelboare schoul zat: meneer Jansen. Zo’n ordentelk kereltje; ain om deur n rinkje te hoalen. Twij haltes noa mie stapte hai smörgens bus ien, nikte aan sjefeur en nam ploats aargenswoar veurien. Bie t grote bankgebaauw aan t begun van t stadscentrum mos hai der weer oet. n Leren taske en n kraant onder aarm, bie slecht weer n plu ien haand dij boven zien keersrechte schaaiden deur regen daansde.
Minsen mit wel je joarenlaank n zulfde traject raaizen veur schoul of waark, doar baauw je onwillekeureg n baand mit op. Zai vörmen t decor dat joe n vaaileg gevuil geft bie joen doagelkse gaang van zoaken.
t Olle wiefke dat ale weken noar heur klaainkiender ging om op te pazen, de jongste monteur van gerazie aan Oosterhamrikkoade, dij autistische zeun van Vraauw Bakker dij mit ale geweld rechts van sjefeur op t veurste bankje zitten wol … ik kon ze allinneg mor van gezicht, mor heur aanwezeghaid gaf mie holvast. Zo was t ook mit meneer Jansen. Ik kin mie nait heugen dat ik hom iendertied voaker as drijmoal wat heb heuren zeggen. Harmonicoabus woarien wie zaten hoalde es n moal n baand open aan n zinkput en wie mozzen deroet. Dou roakte ik eefkes mit hom aan proat. Hai zee dat hai dij mörgen mit n klant òfsproken haar, mor dat hai aaltied laank van teveuren noar t waark ging om incidenten ien te calculeren. As middelboare schoulier dij ales op leste hip dee, begreep ik doar vanzulf niks van – mor bie dij man kon ik mie t wel iendenken.
n Joar of wat loater woonde ik op koamers nait ver van t grote bankgebaauw. As bus doar ien mörgen stopte mit mien vrougere raaispazzipanten derien, draaide ik mie nog es n moal om onder mien dubbele dekbèr. Eerste joar aan Medische Faculteit hoalde ik nait veul studiepunten. Toch kwam ik meneer Jansen ien dij tied nog wel es tegen. Zien hoar wer wat dunner, verder leek er gain spier veraanderd. Ainmoal kocht hai ien zien mirregpauze n bak sloat, dou ik ien zulfde supermarkt ston veur mien eerste stoetje van dij dag, mit n pakje Marlboro woar ik mie vot veur schoamde. Ik laip op slippers en t hoar ston mie achtersteveuren op kop, mor hai herkende mie votdoadelk en vroug vrundelk hou of t mit mie ging. t Contrast tussen ons baaident kon hoast nait groter. Ik zee van goud en vroug hom of hai t n beetje volholden kon ien dat bankgebaauw. Hai laagde zien veurste rechte tanden bloot: t kon nait beter. Vanòf dij dag swaaide ik geregeld aan meneer Jansen as ik hom ien t vizier kreeg. ‘Moi, jong oet bus,’ zee hai din, en wie laagden noar mekoar.
Bie mien mamme thoes op joardag heurde ik es ain zeggen dat meneer Jansen t stoer haar. Vraauw Jansen wol van heur man òf en ien tied van bankencrisis wol t op t waark ook nait best lukken mit meneer Jansen. Dij veziedeproat kende ik wel zo’n beetje: as ik dij ol wiefkes loven mog, din gebeurde der nogal wat op dörpkes. Meneer Jansen zag ik nog aal op gezette tieden as hai n endje struunde tiedens zien pauzes. Ook zat hai voak op n bankje ien t plantsoun, zien leren taske tegen hom aan. Man haar boudel weer oardeg op glee, zo scheen mie t tou.
Veur mie brak de tied aan om mien wilde hoar te kammen en mien slippers ien te ruilen veur nette schounen: tiedens co-schappen mos ik der netjes op stoan. Eerder haar ik n bieboantje had as alfahulp bie minsen thoes, om ainvoudege medische handelingen oet te voeren zo-as steunkousen aantrekken en plascondooms vervangen. Nou hulp ik as vrijwilleger bie Voedselbank Stad Groningen. Om haile eerlek te wezen begon dat oaventuur veur mie omdat t goud stoan zol op mien CV, mor al gaauwachteg was ik hailendoal verknocht aan mien affeer doar. t Laifst hil ik haile dag mor n beetje ien t heufdketaaier van voudselbaank tou om te luustern noar wat minsen doar te vertellen haren.
Dou ik es krekt kloar was en op mien fiets springen zol op pad noar mien dainst ien t zaikenhoes, laip meneer Jansen op iengaang van voedselbankgebaauw òf. Hai oogde nog persies zo netjes as hou of ik hom mie heugde; allinneg eefkes smaler ien t gezicht, en scholders hongen wat ien zien knappe jaske. Hai zag mie en trok zien wenkbraauwen op.
‘Goiemirreg jong oet bus, wat hebben ze die ja opklanderd!,’ prees hai mien reviseerde uterlek. Ik knees wat, nam òfschaaid en mos weer deur. Ik haar hailendaal nait ien de goaten had dat meneer Jansen ook wat mit voedselbank van doun haar. Woarschienlek regelde hai heur sinterij, mainde ik.
Dat was leste moal dat ik hom zain heb. Zain heb as dij stroalende, opgeroemde persoonlekhaid dij hai was, bedoul ik. Joaren loater, dou ik mien specialisoatsie as hoesarts achter rug haar en waarkzoam was ien n stadspraktiek, wer ik oppiept veur n male put. Verschaaiden lu haren n lichoam bovendrieven zain maank woonboten ien t wotter aan ain van de singels. Dou ik ien t twijduustern ter ploatse kwam, leek t al nait te roem. Veul schoade deur postmortoale mutiloatsie kon ik nait ontdekken. t Liggoam oet dizze onderkoulde toustaand nog opwaarmen en pebaaiern te reanimeren haar allaank gain zin meer, dat kon ik zo wel zain. t Ontbienden was al aan gaang en dit kon ik riemen mit t bovendrieven komen. Ien t haalfduuster wer ik t zo gaauw nait gewoar, mor dou t liek op n brancard legd wer en ik t deurnatte pak ien t oog kreeg, ging mie n lichtje op.
Mien baange vermouden wer loater bevestegd deur lu van hulpdainsten, dij de waainege spullen dij meneer Jansen nog bezat oet n buuldje op zien liggoam puuld haren. Meneer Jansen waarkte al ien gain tiedstieden meer veur bank. Ook raaisde hai nait laanger mit bus van en noar n thoes. Hai haar t zeker stoer had. Ale doagen ging hai ien zien knappe goud ien t plantsoun zitten, dat aal. Aan meneer Jansen zol je niks maarken.
Zien leren taske is nooit vonden.