Wat mout dij moan nou overdag zulfs nog, ons flets zo te begluren, of kin e snachs din host zien draai nait vienden? Dij blaike holle wangen loaten gain hond ien vree. Aaid weer aans optuugd; dun op gloep, of haalfom swaart tot rond en hui, de volle bats zo fel, dat zulfs t bomen… Continue reading →