Zuik noar n licht dat altied blift n licht dat duuster ophollen dut dat van gain wieken wait Zuik noar woorden dei betaiken dei oetkieken noar nkanner verbienen ien soamensproak   Luster den om nait te waiten voug klaank en kleur tou toal Neem nkanner mit en taiken n pad noar mörgen

Ok as zai sleptis zai wakker in mie,zet t mesin stilte van perfektie.Ok as k sloap holdtzai mie wakker,woar of zai ok isschoft zai tussen mienregels deur, moakt tongenlös, ontregelt,doekt op as k heurnait meer in reken heb,bringt zai levenin dood holt asin dizze woorden. Doar is zai gloepens haard in.

Ik heur die zeggen: ‘Ik dìnk dastoe dìnkst dat ik dìnk …’ t begun rokt ja noar flustern en t ind noar gestink. Doe zugst mie dìnken: ‘Wat is t, dastoe dòchst dat ik zee!?’ Doar mokst n maal petret van. Heb ik gain verlet van. Doe reerst haard, dammee! Men heurt mie miemern: ‘Tou,… Continue reading →

Ik dòchde dat zo’n vezel moakt van glasnoodzoakelk in t medèrne levent wasaan d’kiekkaast, d’proatdroad, t internet.n Roeg gat kwam in de gevel … Vörstverlet!n Kastje wer verkeerd aan d’mure klaaiden drijmoal klonk: ‘k Goa nait, veurdat t aal draait.’ Ain haar hoast drij monteurs op ain metras;haar moandenlaank de tillefoon onpasen t haile joar… Continue reading →

En as t stil is om mie tou luster ik: ‘Den,’ zegt mien moeke,  ‘wanneer wie swiegen sprekt eerd. Dei zegt genog.’

Waddenzee klaauwt ons aan diek,om t hoes jagt n duvelse wiend.Minsen en daaier vuilen t krektgeliek:der is wat kwiet wat nooit ain viendt. Geld maint dat wie hier nait pazen,toukomst staait swaart ien kraant.Schone handen bomzen op glazen:willen ons lief, ons leven, ons laand. Mor bie ons achter veurdeurzingen zai zaacht over n laive honden… Continue reading →

wacht mor kindbaalkeduuster as nouzel t nait blievent wordt gaauw aansdou mor denken om mien woorden werachteg staarvenswoaraanderdoags brook zunne deurt dichte dek van wolkerijmit zo’n krachtof mos zai kostdermit binnenhoalen stroalde zunnedeur kindertroanen hènlösde voele vegen opvan graauwtoetwaangen te vroug is zaimien moe opnomendeur t liggoamvan d’hemelmit open aarms ik was gain kind meer

  Ootje is muid, hangt op baank, aarms wied en bainen op toavel. Zai binnen weer vot, de graimerds, de lutje grieptengels mit heur griebels. Heur glerege bakhanden op t glas beduden nog hou mooi t was.

Moi laive sjenie,zegt zai tegen heur man,mor dij het laiver rust. Din leest hai wiederien bouk over klokkendoar radjes ien draaienen askes ien glìnstern. Rust of nait,zai klaauwstert op zien knijdij opzied sakt.En zai vaalt. Wat, sjenie!Speuls doe laiver mit klokjes en traintjes?Mout dien vraauw die eerst beloagen?Doe mit dien snode kop,doe ezel, dom knien.

n Leste smok. Doar gaait zai hìn mit heur kovver vol mit dreumen. Moeke dwoalt deur t hoes dat inainen te groot is en te stil. Diggels van heur kinderjoaren in heur koamer: verweesde poppen, vergeelde posters, n stoapel bouken en n spaigel woaruut zai verdwenen is. Zachies sloet zai deur: eerste tied boudel mor… Continue reading →