Ien zien oproupbraif ston dat Bosman hom melden mos bie de òfdailen zulf, nait meer bie receptie. Zai haren aal zien gegevens al. Hai ston doarom bie n elektronische zoel veur wachtkoamer. Doar mos e zien braif scannen loaten en t apperoat spijde – net as ien n parkeergarage – n pepierke oet mit zien noam derop en n oproupnummer.

Dit was dus de nije werkelkhaid, kwam gain mens meer bie te pas, ales was overnomen deur apperoaten en computers. En computers laigen nooit, zai hebben woarhaid ien pacht. Kon je vrouger nog wel ais zeggen: sorry, foutje van computer, tegenwoordeg binnen computers mit heur algoritmen zo knap, dat ze veul meer as mensen waiten en kinnen. n Entiteit boeten de mens, staarker en veul machteger. Mit draaigende gevolgen, want der wil desondanks nog wel ais wat misgoan en den bin je de bok. Je hebben den gain verhoal. Mor och, Bosman mouk hom der nait zo drok om, t zol zien tien nog wel oetduren.

Ien wachtkoamer was t onwezenlek stil veur zo’n grode roemte. Hier en doar zat ain bie n toaveltje op zien of heur beurt te wachten. Gainain zee wat. En ook hier was gain personeel te heuren of te zain. Mor wel overaal elektronische schaarms mit ienformoatsie. Op dij schaarms zol ook zien oproupnummer te stoan kommen.

Bosman was roem op tied. Aargens te loat kommen haar e n grode hekel aan. En dus mos e wachten. As kiend aargerde hai hom aan zien olders dij aaltied veul te vro bie bus of traain waren en dat hai hom den verveelde mit aal dat wachten. Vrouger ien kerk zaten zien olders der al om negen uur, terwiel dainst pas om haalftien begon. Mor nou e op leeftied was, dee e t zulf ook, overaal roem op tied. Hai haar n hekel aan hoasten en gevlaig om op tied te kommen. Olderdom zeker.

Bosman keek wat om hom tou. Apmoal widde muren en veul glaas, waaineg interessants. Op dij schaarms kwamen aingoal dezulfde berichten laangs. Noa n poar moal lezen was doar t nijs gaauw òf. En ook dat òfsproaktieden oetlopen konden. Ien wachtkoamers mout je aaltied laanger wachten as eerder aangeven is.

Bosman was ook wel wat zenewachteg, wis nait wat hom te wachten ston. Hou slim dat apmoal worden zol, haar e gain idee van. En joe drok moaken om dat wat je nait waiten is nait bevörderlek veur t gemoud, hil e hom veur. Hai wer der nait kaalmer van.

Noa n dik haalf uur heurde Bosman n ‘ping’ en doar ston zien oproupnummer op t schaarm. Mit koamer 20. Hai laip zuikend noar koamers achter wachtroemte. Ien n vremde omgeven mit veul ienformoatsieprikkels was e voak gaauw verbiesterd. Gelukkeg kwam der n riezege man op hom toulopen, haildaal ien n lichtblaauw beschaarmpak en n dito kleurege pet op kop, mit n mondkapke veur.

“Deze kant op, meneer.” Hai loodste Bosman deur n houkege gaang noar n luk koamerke doar n soort brancard ston en n bureau mit n computerschaarm der op. Aan t plefon n tl-laamp mit fel wit licht.

“De dokter komt zo bij u.” Dou ging e vot en dee deur dicht. Doodstil was t hier, op t zaachte soezen van airco noa. Bosman ging mor op brancard zitten te wachten en keek wat ien t ronde. Gain roamen en ales ien grieze kleuren, vlouer, muren en plefon, ales koal en kil. Je zollen hier toch haile dag waarken mouten …

Noa veur zien gevuil n ketaaier, mor mainstekaans ien werkelkhaid nait meer as vief menuten, kwam der n jonge vraauw ien n widde zaikenhoesjas t koamerke ienstoeven.

“Sorry voor het wachten.” Zai gaaf hom gain haand vanwege corona, ging doalek achter t schaarm van computer zitten en grabbelde drok ien toetsenbord. t Leek n vrundelke vraauw mit kort krullend hoar en sprekende ogen. Ze was nait groot en ze was licht opmoakt.

Noa n pooske draaide ze t schaarm noar hom tou en lait hom n röntgenfoto zain, dij bie n eerder bezuik moakt was.

“Dit is nu de situatie.”

Bosman zaag wat grieze en widde vörms. Hai zee dat e der haildaal niks biezunders aan zaag. Mor zai legde t oet en wees mit n pen op schaarm: “Ziet u daar die vage, donkere wolkjes? Dat is ontstoken weefsel, een permanente ontstekingsbron, die uw lichaam met voldoende weerstand steeds opruimt. Maar als u ziek wordt, neemt uw weerstand af en slaat de ontsteking toe. Bijvoorbeeld als u met corona besmet raakt. U hebt dan een zogenaamde onderliggende ziekte. En dat willen we toch niet?”

Hai schudkopte en lait hom overtugen. Bosman haar eerder n ‘second opinion’ doun loaten omdat e naargens gain pien haar en hom zo gezond as n vis vuilde. En om den zo’n iengriepende behandeln te kriegen as nou veurzain was, ston hom aigelk tegen. n Duvels dilemmoa. t Corona-argument overtuugde hom wel wat, mor nog aalweg nait van haarten.

“Dus het gaat nu gebeuren?” Ze keek hom mit heur grode ogen vroagend aan en knees n beetje.

Bosman nikkopte. Hai haar hom hierop veurberaaid veur zover e dat kon en om hom nou, ien t hol van de leeuw, op t leste mement terug te trekken, von e nait netjes, duurfde hai ook nait. Allewel hai dij naaigen nou wel haar. n Dubbel gevuil.

“Komt u dan maar mee.” Zai kwam ien t ènd en laip veur hom aan noar deur. Bosman volgde heur mit n boksem vol trilpiepen. Hai rook heur geur, babycrème-achteg. Hai mog t wel roeken. n Sympathieke vraauw, doar wer t nait minder van.

Zai kwamen, weer deur n gaang, nou ien n veul grodere koamer, operoatsiekoamer. Op n toavel noast n soort behandelstoul lagen apmoal apperoaten en mezzen, scheren, tankjes en aander ienstrumenten. n Donkere, jonge vraauw mit n beschaarmbril op ston al kloar, haildaal ien lichtblaauw beschaarmend goud en op achtergrond ston de riezege man ook. Bosman mos zien bril bie de man ienlevern, wat e roar von. t Was ja gain oogoperoatsie.

Vervolgens mos e laankoet op behandelstoul liggen goan. Dokter wer ientied deur dij donkere vraauw ook ien zo’n pak hulpen, haandschounen aan, mondkapke veur, beschaarmbril en pet op. Drij onherkenboar verkledde personen stonden nou om Bosman tou. Felle lampen boven hom floepten aan, hai was even haildaal verblind. Hail vervremdend, Bosman mos der even aan wennen.

Dou ging behandelstoul omhoog en Bosman kreeg n dunne gruine deken vanòf knijen haildaal over hom hen. Mit allain n gat doar e hulpen worden zol. Hai zaag niks meer, behaalve t felle licht dat deur deken hen scheen. Zol t zo’n blouderge boudel worden dat ales zo òfdekt worden mos? Hai vuilde dat ze apmoal dingen op zien borst henlegden, as n soort òflegtoaveltje.

“Even voor de zekerheid meneer, wilt u uw naam en geboortedatum noemen?” vroug dokter. Bosman zee verboasd mor gewilleg zien noam en doatem.

“Dan hebben we de juiste persoon hier. Het zal toch gebeuren dat we in de verkeerde gaan snijden,” laagde dokter nou. Zai haar bliekboar nait veul vertraauwen ien t administroatsiesysteem van computers ien dit complex hier. En hai dus nou ook nait ien de haile boudel. Dat ze zukswat hier zo controleren mouten …

Zai was t dij eerder ien t lutje koamerke mit hom proat haar. Feidelk was zai dus chirurg. Zai zol de operoatsie doun, de donkere vraauw hulp heur bliekboar en dij laange man mos van ales aangeven en òfnemen. Mor doar zaag Bosman nou niks meer van.

“U stelt ons met uw geval wel voor een uitdaging, meneer,” zee chirurg, wat gewichteg en ienteressanterg. “Maar we doen wat we kunnen.” Ze laagde weer.

Bosman haar wel vertraauwen ien heur. Mor hai schrok van aander kaant toch ook wel. Hai was hier ja aan t hoogste adres en den tòch nog n oetdoagen? Hai kon heur gezichtsoetdrukken nait zain, mor heurde heur wel even zaacht poesten. Tegen heur assistent overlegde ze nou mit veul Letiense woorden. Hai kon t nait volgen en doar kreeg e t nog benaauwder van. Bosman wol zulf aaltied ales geern waiten, wat dokters doun gingen. Hail aans as zien nicht, n hypochonder as gain aander. Chirurg vroug heur ook n moal bie n klaaine operoatsie of ze waiten wol wat e doun ging. “Oh nee, nee!” raip ze hysterisch. Ze wol allain mor heuren dat t apmoal goud kwam. Gain vrezelke details.

Mor wat dit den veur hom wel worden zol? Hai haar begrepen dat t mor even biegoan was. Rusteg blieven en kaalm oademhoalen, hil e hom veur. Aan ales komt n ènd, ook hieraan.

“We gaan beginnen,” zee chirurg nou en Bosman vuilde dat ze n ding van zien borst oppakte. “Ik adviseer u om uw handen los op uw benen te leggen, niet in elkaar gevouwen. U kunt zich dan niet ontspannen en gaat onwillekeurig verkrampen. Dat werkt ons tegen.” Bosman dee wat ze vroug. Apmoal aanwiezens veur n gecompliceerde operoatsie. Hai kneep hom as n daif.

“Ik geef u nu plaatselijke verdoving. U mag daarna hooguit wat lichte, doffe pijn voelen, geen scherpe pijn. Als dat wel zo is moet u het zeggen en spuiten we bij. We zullen u ook stevig moeten vastpakken zo nu en dan. Dat kan wat pijnlijk aanvoelen.”

Ze waren nog mor net bezeg dou e vot al n schaarbe pien vuilde en hai zee dat ook doalek. Ze stopten direct en ain van baaide vraauwen gaaf hom nog n spuitje. Dou ging t weer wieder. Verdoven waarkte doalek.

Roar om zo onder n deken te liggen en niks te zain, mor wel ales te heuren en te vuilen, behaalve doar ze mit bezeg waren netuurlek. Nee, hai vuilde nou gain schaarbe pien meer, mor doar was t ook net mit zegd.

Chirurg zee aingoal tegen hom wat ze dee en wat ze doun ging. Mor op n zeker mement prout ze zaacht tegen heur assistent. En nog wat loader prommelde ze wat ien heurzulf. Dat wait ik nait, docht Bosman. t Wordt nou stoer, volgens mie. Hai pebaaierde hom te ontspannen deur op zien oadem te letten.

Chirurg begon nou aal meer te poesten en te stennen. Heur bewegens werden grovver. Ze pakten hom baaiden nou ook stief vaast en begonnen te trekken en te vruzzeln.

“We zullen toch wat vlees moeten wegsnijden, anders kunnen we er niet bij,” zee ze nou. “Maar dat groeit wel weer aan hoor. En we kappen ook wat bot weg, maar daar voelt u niets van.”

Mien gommes, docht Bosman, wat gebeurde hier nou toch? Vlees wegsnieden en bot wegkappen … t Piepke dat t bloud òfzoegen mos, slobberde der over.

t Laip tegen t leste, nou nog hechtings aanbrengen. Bosman heurde t knippen van hechtingtaang. En dou was t kloar. Ze trokken deken van hom òf en hai heurde aargens n daipe zucht. Hai knibberde tegen t felle licht en was even verbiesterd.

“Wilt u nog zien wat eruit gekomen is?”

Dat wol Bosman wel en hai kwam ien t ènd, mor chirurg drukte hom zaacht terug.

“Rustig aan meneer, even bijkomen.”

Bosman draaide kop opzied. Ze lait hom op n bredje twij koezen zain, woarvan ain òfbroken was en worrels ien lutje stukjes der bie lagen. Ze haren dij koezen en dij òfbroken worrels der hoast nait oetkriegen kind, vandoar dat boren, kappen en sjorren. En der laag ook wat rood ontstoken weefsel bie, apmoal noast en onder nkander ien de juuste volgorde. Net of t archeologische vondsten waren. Konden zo ien n vitrine.