Krops stende. Zolst net zo zain, de leste deuze was t zwoarst. Hai kreeg t ding net deure deur en luit t haalf valen op n aander deuze. Mit n poest van zulfmeelie luit e zuk zakken op n krukkie dij doar ainzoam tussen deuzen en schilderdouken ston en vreef zuk n poar keer stief over onderrugge. Hai keek om zuk tou en zag mit wenst hou troosteloos de muren hom toukeken. t Huus ston nog haalf vol mit zien dail van de spullen, mor hier – heur domain – was t ain lege echo worden. Ze haar heur atelier volstoan had mit taikeningen, douken en planken mit bouken. Nou was ze onderwegens om heur leste spullen te hoalen. Krops haar ze bie mekoar zet in wat twinteg joar heur atelier west was en dammeet zien waarkkoamer worden mos. t Rook noar vaarve en dus rook t noar heur, dochde hai. Hai mos eerst dij geur der mor uutkriegen. Krops prakkezaaierde over n nije kleur op de muren en dochde aan rood, schier, waarm rood.

Hai trok de zwoare deuze open dij veur hom ston. t Zat vol mit tiedschriften en bouken. Hai greep der in en pakde n stoapeltje der uut. Bovenop lag n taikening van n kou. Ze haar n tied had dat ze enkel mor koien aan t schildern was. Koien groot en klain en in ale kleuren. Dij brochten nog wat op, zee ze en ze bleef ze mor schildern, ook al was ze der zat van. n Praktische geest haar ze aaltied had onder dij vernis van creativiteit.
Tussen deuzeraand en bouken in was der n schriffie inschoven, zag e inains. t Gele omslag herkende hai geliek. t Was ain van heur dagbouken veur kinder. Ze was der mit begonnen dou ze zwanger was van d’olste. Ze was zo schier zwanger, mit n mooie ronde buuk en n dik bos rood krulhoar dat prachteg over heur scholders vuil. Hai was zo trots op heur en heur buuk.
Hai sluig t schriffie open op de dag dou t wichje twij doagen was. “Welkom Karolien. Met jou erbij zijn we wat ik altijd had willen hebben: een gezinnetje! Wij zijn je ouders. Broenie Krops, alias je papa, is n stoere man, maar met ‘n klein hartje, hoor. Ik weet zeker dat je veel van hem gaat houden. Net zoveel als ik doe, dat weet ik zeker. Ik ben je moeder. Ik heet Christina, maar je vader noemt me altijd Stien. Je ziet er zo lief uit, ik ben nu al zo trots op je, dat kan ik hier niet beschrijven!!!” De o’s schreef ze as n hartje.

Krops wos de dag van heur geboorte nog huil goud. Hou zien vraauw hom wakker moakt haar en zee dat t begonnen was en hai even nait wos woar ze t over haar. Hou ze soamen n film keken haren (“My Girl” dat wos hai ook nog, omdat e dou zeker wos dat t n wichie worden zol), mor dat hai der niks van mitkregen haar omdat ze aan t tellen wazzen tussen weeën deur. Hou ze soamen noar zaikenhuus goan wazzen en dat heur zegd wui dat ze nog wat wandeln goan mos om meer ontsluten te kriegen. Hou ze doar deur lege zaikenhuusgaange haand in haand lopen haren in stilte, wachtend op wat kommen ging.
Hai wos de geboorte vanzulm ook nog. Nooit zol e vergeten hou hai dij nacht thuus zeten haar op baanke in duustern mit n stoer flessie bier in haand, dou der n vrumd gevoul over hom kommen was, as wui e onderdompeld in deupwotter. Hai haar t nooit goud verwoorden kind, mor t was as of e inains nait meer ain persoon was, mor dat zien gemoud vuld was mit n wensteg gevuil veur vraauw en kind. Ze wazzen as drij kleuren vaarve op n bordje soamen n nije kleur worden. Dou e der loater ais n keer mit zien bruier over haar, was dij begonnen te lachen. “Dat nuimen ze verantwoordelkhaid,” haar hai zegd, “doe bist n volwozzen kerel worden. t Wui ook tied nait?” Mor Krops wos dat t aans was, hai was ain worden mit zien nij gezin, zo was t.

Hai rommelde wat verder in deuze tot e heur auto heurde. Hai legde t spul weerom en luip noar deure tou, mor doar ston ze al, soamen mit heur vriend, dij drij koppen boven heur uut stak. Krops mos even slikken dou e hom achter heur zag. Ze haar piercings zetten loaten in heur baide wenkbraauwen, zag e en ze was zwoarder opmoakt as e ooit zain haar. Heur ogen wazzen gitzwaart en de lippen haar ze vuurrood moakt. Ook de strakke, zwaarde leren broek dij ze aan had, kon e nait.
‘k Heb Jos ook even mitnomen heur,’ zee ze, ‘der wazzen wat zwoare deuzen bie, toch?’ Hai knikde. Ze hadden ofproat dat ze t goud doun zollen. Gain geroezie, doar wui t nait beter van. Ze was achter Krops zien rugge om mit dij Jos begonnen, mor Krops kon nait kwoad op heur worden, ook al dee e zien best. Noar kinder tou huil e ook de schien op. Wie binnen uut mekoar gruid. t Is beter zo, haar e zegd en doar mozzen ze t mit doun.
‘Doe leefst in t verleden,’ haar ze hom touroupen, ‘mor t verleden is west, kloar, gebeurd, finito! Het leven is nou. Nou most ter bie wezen. Dammeet kin t nait meer.’ Ze haar huil verbeten klonken en Krops was der verdraiteg om worden. Hai haar zien herinnerns neudeg, zien foto’s, zien verhoalen, zien olle meziek om zuk aan vast te holden, mor hai kon heur dat nait uutleggen. Ze kon, nee, ze wol t toch nait begriepen.
Jos was al begonnen mit dij zwoare deuze te slepen. Hai luip in de sportschoul rond, zo wos Krops, dus t was veur hom nait haalf de muite. ‘Vindst nait slim toch,’ vruig ze dou Jos boeten luip, ‘dat ik Jos mitnomen heb. Scheelt die ook weer gesleep.’
‘Nee heur,’ mompelde Krops en hai pakde n aandere deuze. t Was mor even en ale deuzen, liesten en t schilderkrukkie waren in Jos zien grode stationwoagen loaden.

Ze stonden onwenneg mit heur baident in t nou huilemoal lege atelier rond te kieken. Jos zat in de auto te wachten, Krops heurde hou hai zien bonkmuziek veul te haard aan had. ‘k Heb hier huil wat uurtjes deurbrocht, he,’ zee ze. Heur stim gaalmde in de lege ruumte en klonk Krops vrumd schel in d’oren . ‘Joa,’ zee Krops, ‘der binnen hier huil wat schilderijen geboren.’ Ze twievelde even. ‘Nou, din goa ik weer. As t nog wat tegenkomst, most mor even appen.’ In deure draaide ze zuk om. ‘Sorry heur, veur ales. Ik hoop dast weer gelukkeg wordst, dat hestoe verdaind.’
‘Dank je wel,’ zee Krops, ‘doe ook,’ mor hai keek noar de lege mure noast heur. Hai zag nou hou schier dij gruine kleur was. t Was waarm en fris tegelieks. Ze haar aaltied al meer verstaand van kleuren had, hai mos t mor zo loaten.