nait zo moar t vermouden van braand stichten hoesholdelk geweld daklooshaid mor juust t opainstoapeln van aigentiedse ainzoamhaid betaikent zok ien dunderslag ien weeromstoit verbastert tot onaanpaast gedroagen tot aan hoast dood moakend tou
‘en doarom is besloeten n kwezzie van verhoezen ien joezulf n zuiken noar joen aigen vaierkant joen aigen oethaauwen boom mit spiedelk genog aal deur dei herdenken aan dooien’
zegt mien opoe ien toonzetten van wees laiver n stille wenk den n onneudeg veurleesbouk van:
‘mieren loaten zich niks nait gelegen liggen aan zulfpien vertraauw doarom op ainvoud op bepaarken weerspaigel die ien stigmoa doolhof die ien ebbe en vloud: allinneg zun mag schoelen’
mien opoe mit altied weer dei opheven laange loiter k volg heur schaarriek minsbeeld heur ienbonden aarmoud dat zok oet ien t te kört aan eten
‘mor k mout k zol k wil’
k goa heur te muit: k luster noar heur levensoam k verbaarg mie ien echo van heur allainzoame weg k verkroemel heur voutprenten ien tussentied beweeg k mien vingers op plakken woar geluud ontstaait bewegens van hoed op hoed ien betune klaaier
mien opoe vragt den:
‘hou kin dat doch
hou kinnen dien woorden heur zo triesterg gedroagen zo pienlek bewegensloos hou komstoe doch aan zukse woorden zunder tegentoal zo schaarvend schaarp
terwiel dat mien opoezegsters nooit nait ainkenneg binnen boeten dat ook nooit nait op tied binnen altied ien weg stoan en juust doarom verschoon k heur levensmoud overschaar heur aachteloze oogopslag heur schoamteloze ooghoarschemer k luster noar heur moagjekroag’
en ik tel mien pazen k zuik noar flaard noar roavel noar riggel noar woordomgeven en ontkroes mien aaskbestemmen k stoar ien verzoamelde wiedten beweeg mie ien bewuste geremdhaid zo as ien woakstonden woar dooien heur dooien begroaven en heur doarvan niks nait meer herinnern as schimmen van nkanner
‘en das vrumd’
zegt mien opoe:
‘want mieren hemmen bovenminsleke krachten’