Dou Roos der aan lopen kwam mit t koffertje rattelend achter heur aan, zag ze hou verloren de bushalte der bie ston. Der laggen wat tegels, mor verder was der niks, enkel n weg deur t laand en n poale mit n geel bord. t Was n zet leden dat ze in bus zeten haar. d’Auto was nou veur Job. t Was ain van de poar dingen dij ze soamenkocht haaren. Hai mog alles holden. Dat haar e verdaind. t Was n goie vint, dat zeker, mor nait veur heur.
In de bus zag ze hou de lucht aan t betrekken was. Donkerblauwe wolken kwammen aansoezen over t uutstrekt zwaartlaand achter d’huzen aanderkaandeknoal. Boven de Monden trokken ze zuk draigend soamen. Ze zag n groepieasielzuikers dij op de badde stond te wachten. Vrumden in n graauw laand, vast op pad noar de kringloop, docht ze, t ainegste vertier dat ze hier haaren. “Gelukzuikers binnen t,” haar buurman mopperd, “wat motten ze hier toch, dat volk.” “Mor buurman,” gnivvelde ze, “ik bin ook n gelukzuiker. Joe toch ook? Wie willen toch allemoal ons geluk vinden?” Buurman haar heur mit verstaand aankeken en mit kop schud.
Bie de Iezern Klappe ging ze der uut en ze vuilde d’eerste druppen al dou ze boeten was. Mit t koffertje onhandeg achter zuk aan, draaide ze stroef om n grodebloumbakke tou en trok zuk stoepie van restaurant op.
t Zoaltje was zo goud as leeg. Veuroverbogen aan n toaveltje geliek veuraan zat n dikke kirrel mit n flink bos krullend hoar en n roege board. Mit vörke in ain haandzat e te prikken in n uutsmieter, mit d’aandere haand scrolde hai op zien mobiel. Zien mauwen haar e opstrupt en op zien onderaarm stond n hartje mit n piele der deur tatoeerd. Hai keek op dou ze ‘moi’ zee en knikde heur vrundelek tou, mor zee niks weerom. Ain stel van middelboare leeftied zat huilemoal achter in n houke. De vrauw haar heur aarm uutlangd over toavel en de man huil heur haand vast. Ze keken mekoar daip in d’ogen as zatten ze in n belle, onzichtboar veur de wereldom heur tou.
Roos koos veur n stee aan n roam zodat ze uutkeek op t knoal. “Mag ik wel n kop kovvie?” vruig ze dou d’ober der aan kwam lopen. Hai knikde vrundelek en luipvot mit grode passen. Ze pakde heur mobiel en legde hom veur zuk op toavel en keek de leegte van de zoal in. Aal heur moud zat hierin verzoameld. Ain tik op t knoppie en ze kon nait weerom. In tied wazzen boeten de sluzen open zet. De regen rovvelde op de roeten en n duuster klaid vuil over t dörp.
Twij joar wazzen ze bie mekoar west. Ze was bie pa en ma introkken dou heur vriend in de kwoaieghaid van draank heur ain klap geven haar. Dat is ain keer en noeit weer, haar ze hom deur heur troanen toubölkt en ze haar heur spullen pakt en deure achter zuk toutrokken. Job was in beeld kommen dou ze t nait meer zittenzag en hai haar heur weer aan t lachen kriegen kind. Soamenwonen was n vergizzen west, docht ze nou. Hai was alles wat ze wol, laif, schier om te zain en ze konnen zo lachen mit mekoar. Mor toch, ze vuilde t nait, wos ook nait wat ze vuilen mos.
“t Is nou echt haarstweer,” zee d’ober dou hai heur kovvie op toavel zedde. “Tsja,”zee ze, “heurt derbie, zeg ik mor altied, zunder regenwoater binnen wie niks, hè?”Hai knikde.
Der kwam ain appberichie binnen. n Hartje van Remco. Ze gloeide dervan. Hai was zo attent, luit heur ain kaande van laifde zain dij ze nog noeit eerder zain haar. In drij moand tied haar ze mit hom aal zoveul meer doan as mit Job in twij joar. Mit hom kon ze plannen moaken veur n toukomst soamen. Proaten over dingendoar ze mit Job nait over duurde – nait over kon – begunnen.
Ze wos t nou zeker. Mor dou ze heur mobieltje weer open dee, kwam de twievelweerom. Ze was noeit goud west in kaizen. Veur heur lag de telefoonapp open, n druk op t gruine telefoontje was genog. Bie twievel dien haart volgen, haar ze zukvanmörn veur holden. Ze mos nou deurzetten en veur heur aigen geluk kaizen.
Ze nam n slok kovvie en drukde geliek stief op t telefoontje. Heur haart bonkte in heur keel. Mit heur mobiel aan heur oor vuilde ze hou spannend t was. t Duurde mor even of ze heurde zien stim.
”Moi,” zee e, wat verboasd.
“Moi laiverd,” zee ze, “ik bin der.”
t Wui even stil.
“Hou bedoulst? Woar bist den?”
“Nou, ik bin vanmörn votgoan en zit nou hier bie Ploaten te wachten.”
t Was nou nog langer stil en ze vuilde de twievel draaien in heur moage.
“Mor ik zit hier op mien waark,” zee e, “ik kin doar nou nait zo mor bie die kommen, hur.”
“Geft niks, dat wait ik toch. k Wacht wel tot dastoe kloar bist.”
“En din?” vruig e.
Klonk e nou wat schaarper?
“Nou,” zee ze, “doe zeest toch dat ik t mos zeggen as ik t zo wied haar. Das nou dus, laiverd. Ik heb nou veur die kozen.”
t Was of hai t leste nait heurde.
“Joa, mor doe overvoalst mie hier wel mit. Doe kinst dit toch nait zo mor van t aine moment op t aandere doun? Ik heb thuus niks op orde. Doe waist toch hou t is in n kerelshuusholden?”
Dat wos ze nait, want ze was nog noeit bie hom thuus west.
“Ik kiek doar wel deurhin, hur,” brocht ze in, “bin wel wat wend. En ik kin die doar din toch bie helpen? As ik wat doun kin, din most t gewoon zeggen.”
t Was nou stil, laank stil aan aandere kaande. De teleurstellen kroop huil troag n stee in aargens onder heur ribben en dijde zuk uut. Hai stende zachies en ze wosdat hai noa zat te denken over wat e zeggen zol. Zachiesaan begonnen heur ogen vochteg te worden.
“Luuster Roos,” zee e op t lest, “ik bin hartstikke wies mit die en ik wil geern mitdie noadenken over hou wie wieder goan, mor dit kin nait zo mor. Doe kinst echt nait zo mor bie mie intrekken.”
“Mor doe zeest ofgelopen zundag nog dastoe geern mit mie verder wolst,”sputterde ze tegen, “en dat t allemoal van mie ofhong. Ik huifde t mor te zeggen. Doe zeest t zo letterlek.”
Ze wol meer zeggen, mor de woorden wuien heur dik in de keel.
“Joa,” zee e, “mor ik bedoul dat toch nait zo. Wie mouten zukswat toch eerst deurproaten? Dat begripst toch ook wel? Ik mout vanoavend ook nog voetbaltrainen en zo heb ik nog veul meer omhanden. Ik heb vandoage hier echt gain tied veur. Sorry, hur!”
Boeten was de regen stopt en aargens vlakbie lekde n geude. De druppen op de stainen gavven strak de seconden aan van de stilte dij vuil. Peniek kwam in golviesheur heufd binnen. Wat mos ze zeggen, wat mos ze doun, wat mos ze vuilen? Ainchaos van gedachten schoten heur as vuurpielen deur de kop. Tot ze, as n spinnechie op plefond, zukzulm inains huil klain zitten zag in n zoaltje op n deurdeweekse middag, zo aan n toaveltje mit n koffertje noast zuk. Ze snoof n stoeve lucht en trok heur lief liek. Ze ging nait grienen.
“Goud,” zee ze, zo flink as ze kon, “k wait genog, n fijne dag nog.“
Ze dochde nog even noa. “Nee,” klonk t vrumd as of n aander t zee. “Dankjewel veur alles en n fijn leven nog. Doei, hur.”
“Mor Roos,” heurde ze nog net veur ze hom votdrukte.
Ze dee t mobieltje geliek uut en stopde hom stief onder in t koffertje, wied vot van heur teleurstellen.
t Older stel achter in de zoal was net stoan goan en luip noar veuren. Bie kapstok holp hai heur de jaaze in en smokde heur op de mond dou zai zok noar hom toudraaide. De vraauw lachde braid, mor Roos sluig t nait op. Ze vuilde, heurde en zag enkel mor lege schoamte. Ze dee heur ogen dichte, t laifst wol ze op berrekroepen.
t Weer was opkloard dou ze weerom in de bus zat noar huus tou. Ze was veurinzitten goan. n Blaik zunnechie kwam veurzichteg om de wolken tou en muik alles lichter. De weg glinsterde op. Ze kneep heur ogen tou en zag deur de glievies hou ze over n prachtege, zilvern boane ree. Doar gingen d’asielzuikers weer aan overkaande knoal. Ze wazzen strontnat worden, mor leken zunder zörgen. Stevegluipen ze deur mit heur boschoppentazzen t tegelpadje òf, weerom noar t AZC.Twij jongens wazzen achter de groep hangen bleven. t Leek as of ze wat in t gras vonden haaren. Mit n stokkie zatten ze te prikken in de grond, tot n laange, moagere man zuk omdraaide en heur ruip. De jongens kwammen in n draffie noarhom tou en ging elk aan n weerskaande van de man lopen. Hai legde zien handen op heur scholders en drukte baide kinder noar zuk tou. Mit zien drijend luipen ze achter d’aandern aan.
Roos nam n daipe poeste lucht en bluis dij haard uut. Zo haard, dat n vraauw aan aandere kaande gangpad heur aankeek. Ze haar der n toezeboudeltje van moakt. Haar ze der wel goud aandoan? Was ze nait te snel west? Haar ze Job wel n eerliekse kaans geven? En hou mos ze nou verder? Geluk was mor n woord, n onzichtboare worrel dij je joezulm veurholden. Roos wos t nou wel. Ze mos kop der bie holden en bedenken hou ze verder wol. Stap veur stap, even gain emoties.
t Braivie dat ze veur Job op toavel legd haar, kon ze wel votgoeien. En as vanzulmdocht ze aan vanoavend. Hou zol dat goan? En wat mozzen ze eten aigenlieks? Ze haar zin in zuurkoolschotel mit spekkies en ananas. Job was der ook gek op. Biezunder aigenlieks, ze vonden baident presies dezulfde dingen lekker. Geliekmor even langs de winkel, docht ze, kon ze ook n flezzie rooie wien kopen. Dat muik t huilemoal compleet.