‘Doe bist n goi!’, motterde mien wichtje. Ik kende heur nait aans as n schiksa
mor non dat de zoelen zuch om ons tou sloten dee t der inainen tou:
ik heurde in t aine en zai in t aander, al was der van kamp nog gain proat, dou.
Lucide mit heur kop vol krullen: mien keunegin, mien Hadassa.

Ik sputterde wat: volgens de Talmoed het de laifde niks zundegs ommaans:
van hoog noar leeg wait elkenain: enkel licht kin ja licht veurtbrengen
mor d’oarde wer donker as naacht in Egypte en mien Hooglaid hil op te zingen.
Zai ketste mie òf op klezmer: mien eerste nigun was vot ons leste daans.

Non sjaauw k hier, knovvelachtege òl hakkenkruk, deur stroaten dij wie ooit bezaten.
t Scholtenhoes kikt loatdunkend op mie deel: indolente sjomp dij k bin.
Lobotomie as k op gevuil noar synagoge studdel, dwaars deur Folkinge hìn.
Mien ogen goan dicht bie t wassen van de moan en mien haart zingt Mahlers cantate.