‘Alide, Alide, k denk dat k der aine heb. Zet bezzems mor kloar. Hai is wat wie zuiken. In t openboar ontkennen dat wie bestoan. Dij pakken wie, dij zellen wie n lesje leren.’
      Alide schudde heur witgrieze hoar en bleef onbewogen zitten.

‘Nee, Elsbet, wie binnen der nog nait kloar veur. Doe waist wat der mit onze veurege pazzipant gebeurd is.’

‘Joa, dij is zo t daip in lopen, zunder dat der wat gebeurde. Mor dat lag volgens mie nait aan ons. Wèl kon nou bedenken dat e der ook nog doen bie worden zol.’

‘En toch mout t nait. Der is nog wat nait goud. k Heb t der ook nog stoer mit om t aalmoal goud te vermengen. t Mag gewoon nait. Wat er nog over is, mout vot en t nije vertraauw k nait echt, dij doun we ook vot.’

Elsbet wis nait van opholden. Ze ging der bie zitten mit jaas nog aan en tas op schoot. Ze zat der vol van.

‘Waist wel wat e zee, Alide, in t openboar. Ze bestoan nait meer! Vrouger in duustere tieden. Mor nou nait meer. Zugst dij mevraauw mit heur laange swaarde mantel en t rooie taske. Dan zol dat der vervast ook aine wezen. Dat zee e.’

Alide keek noar heur vriendin en zag t rooie taske.

‘Nou, den geef k hom toch ook nog geliek, Elsbet.’

‘Joa, mor k ken dat nait hebben dat wie ontkend worden.’

‘Ach wat,’ Alide wuifde mit linkerhaand t probleem van heur beste vriendin vot.

Dat muik Elsbet goud verniend.

‘En toch pakken wie hom.’

‘Ik denk van nait,’ zee Alide en draaide heur elektrische rolstoul om. ‘Denk der goud om, mien wicht. Ik bin de top van piramide en doe nait.’

Zun scheen en t terras bie café Lunepol was weer open. Hervert Schinnema haar zuk nait bedocht, koos n schier stee oet en haar thee mit appelgebak besteld. Dat was al n beste zet leden dat e zowat doan haar.

Barbara, t wicht van Trijn heur bruier, haar hom zien thee mit gebak brocht. Dat was toch ook wel n groot wicht worden. Hou laank …

‘Mag ik wel bie joe aanschoeven aan toavel?’

Barbara was noar binnen en veur hom stond nou n vraauw. Ze zag der goud oet en ze laagde mit n laif gezicht. Ze haar mooi gries hoar en druig n swaarde mantel en n rood taske.

‘Ik ben Elsbet en t zit hier zo lekker in t zunnetje.’

Hervert haar n poar tel wat bedenkens, mor dij schoof e snel weg aargens noar achter in zien heufd. Hai was ja aaltied al allenneg, meschain was dit wel zo gezelleg.

Hai ging stoan en wachtte tot de vraauw heur jaas openknupte en ging zitten. Ze druig n swaarde jurk, t leek wel of der steerns op zaten, mor sums ook weer nait. Ze zag der leuk oet.

Hai bestelde veur heur ook nog thee mit appelgebak bie Barbara. Hai luusterde en zai huil t gesprek goande over van alles en nog wat. Dat was e nait gewoon. Mor ze haar n laif gezicht en zo ais n keer in dit gezelschop was toch nait verkeerd.

n Uur loater zag Barbara ze soamen wegwandeln. Zai hoakte bie hom in.

Ze mos der daip van zuchten. Ach, dij Hervert, docht ze. En wat druig de vraauw n meroakel schiere swaarde mantel.

‘Der is ain van de ampullen vot dij in gaang in meterkaast lagen. Waistoe doar wat van?’

Alide ree heur rolstoul tot vlak veur heur vriendin. Ze ree hoast over t lutje hondje.

‘Hou komst aan dat mormel?’ vruig ze.

Elsbet keek omdeel en trok raim wat stiever aan.

‘Ach, ze zegt mormel tegen die. Dat is nait mooi. Ampullen. Nee, nee. Ik wait doar niks van. Mor Alide, nou eefkes aans wat. k Wait woar dat e woont. k Bin bie hom thoes wèst en t was gezelleg. Hai haar nog thee veur mie. Mor toch wol k hom der nog ais overtou wat e zo-al zegd haar. Hai wis der niks meer van dat e dat zegd haar. Ach joa …’

Alide schudkopte wat. Elsbet was op biesterboan. Konden op heur leeftied de hormonen nog zo aldernoarst op de loop goan? Was heur kwoadeghaid overgoan in wat aans? Zaizulf haar aigenlieks meer prakkezoatsies over n ampul dij vot was.

‘Hestoe dij ampullen nog noateld?’ Ze vruig t nog n moal.

Mor maal Eppie tegenover heur zee weer nee en begon weer over dij man.

Ze was hailendaal omsloagen. Nou was t aalmoal goud wat e zegd haar en …

‘Most der goud om denken, Elsbet, dat dizze ampullen nog nait test binnen. As wie eerdoags de bezzems pakken en noar t congres goan, den is ons verhoal dat we nog nait zeker binnen van onze zoak. En zo’n slomper as lest mit dij doene kerel, dat mag nait weer. t Mout in ain keer roak wezen.’

‘Ach, dat wait k nait. Dat kon best nog wel ais touvalen,’ zee Elsbet mit n vrumde glimlach. Ze was wied vot mit heur gedachten.

Alide was nog nait kloar.

‘En hest alweer n date mit dij manspersoon? Wicht, wees toch wiezer. Doar komt niks gouds van. Begun der nou nait meer aan. Bist veuls te old en wie hebben andere zoaken te regeln. En zeker mit zo aine.’

Elsbet zuchtte daip en glimlachte wat.

‘Dat wait k wel en k denk dat k hom ook nait ain-twij-drij weer zai. Hai dee al n poar keer nait open en zien buurvraauw zee dat e vot was noar Chili veur zoaken.’

Alide leufde t mor haalf.

‘Goud, wie holden derover op. Vergeet dij kerel en help mie prakkezeren over dij ampul dij poter is. Doe hest ze òfvuld en in t rikje zet en dou kwamen ze veur wizzeghaid in gaang in meterkaast. Dat vonden wie t beste stee. Ligt nait zo veur de haand achter stofdouken. Houveul hest der vot zet?’

‘Mìns, hol nou ais op over dij ampullen. t Rikje was nait hailendaal vol. Wait ik veul! Twij riegen van zes pazen derin en t waren der zeuven, ducht mie’, gromde Elsbet.

‘Oh, den is der aine vot omreden dat der nou nog zes inzitten. Woar hest dij aine den loaten? Dat krieg je der van as je mit manvolk op sjaauw goan. En den ook nog n hond. Grr, wat n mormel.’

Elsbet ston op. Ze was der kloar mit, mit de haile boudel. Ze pakte heur rooie tas. Trok heur laange swaarde mantel dicht en dee heur sjaaltje goud.

Dou gaf ze n rukje aan t raimke. t Hondje kwam in t ìnd.

‘Kom, Hervert, wie goan. Wie willen hier nait laanger wezen, bie zo’n zoesklöt! En as t nog n zetje zo deurgaaist, Alide, den gaaist mor mooi allinneg, as top van de piramide, noar t congres. Bah.’

t Hondje trippelde trankiel achter Elsbet aan.