Nou mos k eefkes noar baank tou, houwel t gain laifhebberij van mie is. Din mor geliek; mit pet en fiets richten dörp. Zo stoareg aan kin k ale binnenpadjes, zuik ze zulfs, om doar laans te snorren.
Toch, op dij mörn zag k nog weer n aander stek, woar k volgens mien rechte-lien-dìnken nog eerder bie geldkroan kommen zol, deur achtertoentjes hoast. Witgoud flodderde mie op stuur. Dou k inaìns bie n veldje ston. Kiek, der was n koupadje woar k eefkes stoekte veur k doar laansvoaren kon, omreden gemaintemaaier doar ston. Hai haar zien pestding oet, t was schafttied veur onze wekelkse openboare lewaaischopper. n Trekker mit n hoeske dij – gruin of nait – randen en kanten òfgroazen dee.
Hai haar doppen in oren. Aigelk mos elkenain dij t woagde bie hom in d’buurt te kommen dat ook. Zo te zain hapte hai lichtveerdeg op zien dubbeldekse stoetjebruggen om, mor zien holden verroadde minachten. Votdoalk zaag k dat minachten. Hai haar mie al wat laanger in t oog, omreden k recht op hom òfkuurde; stofjas, slippers, vraauwlufiets, taas mit baankspullen over scholder, wat lutje trapkes plus haail staail zitten. Van dat zoadeldek deugt nait veur manlukonten. Rechtop mout t, aans krieg je bie boelen en koelen n ‘oe’ gevuil.
Mit volle mond keek e mie aan, zo van: man dou gewoon, fiets nait zo wieveg. Roeg hing e oet ain van zien klapdeuren. Zien graauwe handen stonden nait min bie zien stoetjebruggen, woar e n haile rieg van veur hom op t dashboard haar.
‘Moi,’ keelgromde ik, snirkte hom sikkom over tonen, hipte stoefbie hom over n drumpel en raip van ‘oe!’
‘Sukkel,’ heurde k hom, ‘haalfwief.’
‘Tou mor,’ raip k ‘gooi t der mor oet. Ik bin nog aaid op vraauwlu.’ Mor dat wait dij maaitrekker nait. n Sputterlap mos e, onnaaierde k braidvoereg, mit gruine dempers. Hai gaailt allain op zien lewaaischoet, roamt overaal overhìn. Ainmoal veurbie, heurde k hom nog laggen, mit n oethoal. Zigst wel, of e nou stilstaait of nait, hai voart overal over, gras of gain gras, ook al was t allain mor om hondekeutels veur te blieven.
Inains stoa k stil: n steert!
Haar k t goud zain, wat haar dij patsjakker doar op mesien liggen! Trankiel laip k weerom. Mien kop wer dik, haals kloug mie aan.
Mor prompt kwam Smiksmakker van t stee en ruip gewichteg, ‘Is der wat te doun, heb k wat van joe aan?’
‘Ze-zekers,’ stötterde k hoog, ‘n hondesteert,’ en bleef rebels stoan.
‘Luks,’ raip d’rötterd, ‘dij is nait van die.’