Schorreg kled, oafwisselnd roggelnd en rerend, aigenlieks allinneg mor klaanken, segoarepeuk vaastknepen tussen rookbroene ring- en middelvinger mit routzwaarde noagels, gezicht verbörgen achter natregende hoaren, zo keert keerl hom noar mie tou. k Loop deur, wil hom bie laans goan noar mien bestemmen, noar sportschoul “Deurzetten” op hörn van stroat. Mor hai holdt mie tegen, staait wild meneuvelnd veur mie: ‘Goa, run, vlocht. Joe worren volgd, stainegd, joe zellen branden.’
‘Ik bin onnerwegens noar sportschoul,’ zeg k, ‘ik moak mie staark. Mor ik heb ook wel trek ien n bakje kovvie. Goan joe mit?’
Hai kikt mie verhopend aan. ‘Ik zeg joe, vlocht of aners zellen joe knaarzetandend branden.’
‘Din goa ik toch mor eerst veur n bak kovvie,’ zeg k, ‘meschain veur leste moal din, mor ik vlocht nait, ik moak mie staark. Ik wait n stek woar wie kovvie drinken kennen.’
Keerl nikt, veegt hoaren veur ogen weg. ‘Ik bin ploatsbeklaider, ik zweer t joe, red joezulf. Goa hìn woar t vaaileg is. Deurgrond joen leven. Meten is schimmen kieken.’
‘Kom,’ zeg k, ‘volg mie, volg mie woar ik goa en stoa.’ Mien aarm nuigt hom oet tou mitgoan.
Hai kikt verboasd, stekt wiesvinger op. ‘Ik volg joe om joe te beschaarmen, dat is mien plak as steernkieker. Allinneg doarom volg ik joe. Ik bin joen rechterkaant.’
Zo goan wie soamen op pad, ik veurop ien mien sportklaaiden, sporttas ien haand, keerl rechtsachter mie ien zien schorreghaid, segoarepeuk aaldeur tussen broende ring- en middelvinger.
Hai blift proaten: ‘Allainzoamhaid is minskens löt. Schoonhaid en troost binnen onnödege aigenschappen. Meten is schimmelnoagels.’
Wie lopen noar lekoatsie veur dak- en thoesloze minsken, n stee ien n wat miezerge, doodlopende stroat ien binnenstad. k Waark doar drij noamiddegs ien week, ien aanpaasde opvangroemte. k Bel aan, van wie kennen nait zomor noar binnen, der is bewoaken.
Vraauw woar k mit soamenwaark dut open. ‘Hè, doe bis hier onmis,’ zegt zai tegen mie, ‘hier is “Deurzetten” nait.’
‘Nee, dat hes goud, mor ik bin ploatsbeklaider tegenkommen en wie willen groag soamen n bakje kovvie drinken.’
‘Das goud, kom binnen aalbaaident. Dag ploatsbeklaider, kom der ien.’
Keerl volgt mie deur gaang noar binnendeur. ‘Wacht,’ ropt e, ‘stoa mie tou op dizze deur te kloppen. Ien riek van ploatsbeklaider, van steerns kieken, kloppen
joe op deur, veurdat dizze open kin.’ Hai klopt mit zien ring- en middelvingerknokkels op deur, segoarepeuk kreukelt wat, en hai ropt: ‘Open joe.’ En din nog n moal: ‘Open joe.’
n Ollere, tandenloze keerl dut open: ‘Hè, pazzipant, komst hier nou ook al te lewaaien? Ik heurde die veumirreg op stroat aal rondbroezen en belken. Kom mor noar binnen man, astoe der hier mor gain zootje van moakst.’
Keerl antwoordt: ‘Ik kom binnen, omdat ik hom,’ hai wist noar mie, ‘volg. En wel klopt, dai wordt opendoan.’ Zien stem gaait wat omhoog, schichteg kikt e mie aan.
‘Kom mor,’ zeg k, ‘hou willen joe joen kovvie?’
‘Kovvie heurt swaart te wezen, nait wosken, zunder kwoad. Meten is schiendood.’
k Hoal twij koppen kovvie, veur mie ook swaart, nait wosken, zunder kwoad, en zet mie aan toafel. Keerl trekt stoul noast mie wat noar achtern. ‘Ik blief joe beschaarmen, ik zai steerns om joe tou.’
Hai gait veurzichteg zitten, wil gainain achter hom hemmen. Ien roemte is t rusteg, n poar manlu zitten te koarten, aal mit n sigareddepeuk ien mond, kop kovvie bie haand. Ien hörn zit n jonge vraauw mit twij dekens om heur scholders, ogen haalf tou, oetzichtloos, taikende oogwallen. Zai plokt aan heur hoar en krast heur aarms mit n potlood zunder punt. Heur aarms binnen grieswit van dellen.
Keerl ropt heur tou: ‘Woar is joen schoonhaid, joen straf, joen boute?’ Vraauw kikt nait op of om, gait deur mit plokken en krazzen, summege dellen begunnen te blouden.
‘Wollen joe wat te eten?’ vroag k, ‘meschain n oetsmieder, mit klopt aaier en kees en ham?’
‘O onvolprezener, gedenk mien zörg en daank veur joe. Meten is schoalvergroten.’
k Bestel eten veur hom. Hai legt segoarepeuk noast zien kop kovvie, brengt bord mit oetsmieder noar mond tou en schoft mit zien broene ring- en middelvinger eten beetje bie beetje noar binnen, aldeur kaauwend en slikkend, hai komt naauw aan oamen tou. Tot e aal eten noar binnen waarkt het en bord weer op toavel zet.
‘Ik mout verder, verder mit mien plak in soamenleven, minsken beklaiden mit weerdeghaid, minsken bewoaken veur gruwel, tandenknaarzen, allainzoamhaid. Meten is krieterg.’
Hai gaait stoan, klopt op deur. k Dou deur veur hom open, goa veur hom oet noar boeten.
‘Hier holdt mien volgen op,’ zegt e. ‘Ik bin blied dat ik joen stee ken. Mien pad gaait deur noar schaa van stroathörns. Meten is aargenswoar onnerwegens. Mor altied aargenswoar!’
Ik goa noar “Deurzetten”. Meten is der nait te zwoar aan tillen.