Wie breken op, wie bloaten, runnen ons koppen achternoa
achter dwaarse pupillen hoezen nog de waaiden
in tussentied schokt de grond, verloaten rötten ons
roakt n wegennet stremd, rinkeln vannijs telefoons
brekt de Noordzee deur, klappen politici dicht
en dörpen in mekoar, stiegt grondwotter boven groaven
zakken Romaanse kerkjes godvergeten weg, zwiegt Buxtehude
start aal mor weer opnij n bandje mit n man dij logt
wordt hier het haart der oet hoald

donkerte dundert boven onze vachten
wie vuilen feilloos gevuilens aan, roaken topzwoar
klimmen riekhaalzend noar dieken

wie vlaigen op, verrekenen joaren
worden wollen wolkenvluchten, maiwen
wie schraiwen ons verhoal de ether in.