Rusteg zat ik op de barkrukke. Het was nait drok in de kroeg. Kastelaain dreugde wat gloazen òf en keek òf en tou deur de roete de weg op. Twij manlu waren aan het biljarten. n Dikke swaarte katte zat veur zuk oet in de vlammen van de gaskaggel te stoaren.

‘Ik ben benijd of Loeks nog langskomt straks,’ zee kastelaain tegen mie. ‘Hai mos noamelk op cremoatsie van Siep.’

‘Da’s ook ja wat,’ zee ik terwiel ik met mien haand schoem oet mien board veegde van het glas bier woar ik net n teug oet dronken haar. ‘Noa zoiets hebben je maistaal gain zin meer om nog noar de kroeg te goan.’

‘Inderdoad,’ zee kastelaain, ‘ze kwamen hier voak even met z’n baaiden langs. Siep dronk allinneg mor cognac. Aaltied.’

Inains ging de deure open en kwam d’r n wat oldere man café binnenlopen. Hai was donker kled. Zien zwaarte jaze hing hai op de kapstok in de gaange. Gezicht van de kastelaain kloarde even op. ‘Zugst wel, doar is hai!’ De man kwam de gelagkoamer binnen, knikte even met de kop noar de aanwezegen en lait zuk op de lege barkrukke noast mie zakken.

‘Borreltje, Loeks?’ vroug de kastelaain hom.

‘Joa,’ zee Loeks, ‘loaten we dat mor doun.’

‘Hou was de cremoatsie?’ vroug de kastelain, ‘zwoar zeker?’

Loeks glimlachte. ‘Joa’ zee hai. ‘Aan de aine kaante wel zwoar, mor aan de andere kaante … Ik denk dat Siep nait echt vot is.’

Kastelaain fronste de wenkbraauwen. ‘Nait echt vot is? Hou bedoulst dat?’

Loeks nam n slok van zien borrel en zette het gloaske neer op de bar. ‘Ik bedoul,’ zee hai, ‘dat ik denk, dat elk mens weerom komt in dizze wereld as n daaier.’

Kastelaain lait sikkom zien gloazen oet de handen valen. ‘As n daaier?’

‘Joa’ zee Loeks: ‘en Siep leufde dat ook. Hai zee aaltied tegen mie: Loeks, wanneer ik kom te overlieden aan dizze zaikte, den most nait raauweg om mie wezen. Ik wait zeker dat ik vot weer over dizze eerde rondhuppel.’

Kastelaain schudde met de kop. Wie zwegen.

Ondertussen was de swaarte katte veur de kaggel weg lopen en hai drentelde wat eelsk rond de barkrukken woarop Loeks en ik zaten. Òf en tou gaf hai kopjes tegen onze bainen aan.

Loeks keek in zien leeg borrelglas en zuchtte. ‘Cognac,’ mompelde hai, ‘dat haar hai geern.’

Ik zette mien lege bierglas ook op de bar en wenkte de kastelaain. Tegelieks met mien handbeweging sprong de swaarte katte op de lege barkrukke aan de andere kaante van Loeks, en keek vroagend richting kastelaain. Wie keken bezied.

‘Dou ons d’r nog mor even aine in,’ zee ik tegen kastelaain. ‘n Borreltje en n biertje’. En hail even, hail even mor, vroug ik mie òf of ik d’r toch gain cognacje bie bestellen mos …