as polderweg mie mitlopt noar dij stee woar of ik wezen wil din bestoeft het voel mien ogen zo slim, dat t wotter geutjet, wast en kweldert dat t reert mor Grunnegers, dij reren nait zai kieken ien leegte, vert’ en vot en waiten dat t wotter oet heur binnenste boetendes allinneg stroomt ien haart… Continue reading →