Der gebeurt niks, zee Plaaze. Nog minder as n dampende keutel, von Daifie, sinds joar en dag zien beste kammeroad. Baaiden stonden zai op diek over t laand oet te kieken. t Was hoog zummer, mor dat konst aan t weer nait zain. t Was glad duuster. Zunne haar zok al doagen nait zain loaten.
Der is ja ok niks te zain. Hailendail niks.
En dit laand was nog wel bezongen deur generoatsies van Grunneger dichters en schrievers. Leutje kerk, velden mit roapzoad bloumen, gruinlaand met bloarkoppen – aander vai mog der nait in – en din d’Alderhoogste dij t ainmoal zo hìnlegd haar en zien zunne schienen luit, of nait, as e t op zien heupen kreeg. Der vuil gain laand mit te bezaailen. t Was geliek of dat zai over n blinde waandkoarte oetkeken.
n Poest wind speulde as n kwoajong deur n korenveld.
Zai stonden der allinneg veur. Der was gain schoulmeester meer dij mit aanwiesstok leerlingen bie les holden zol deur mit zien stok op zulfde rooie stip te kloppen.
Naargensnait, haar Plaaze zegd. Doar haar meester wis en zeker nait van terogge, dochde Plaaze. Mor veurdat hai der aarg in haar, ston meester al veur hom. ‘Handen op het tafelblad.’ t Klonk sikkom as neuden. t Was moesstil worden in klas.
Mit n klap kwam stok op Plaaze zien toafelke terechte. t Was juust of aal ploatsen op waandkoarte tougelieks tegen wanden van t klaslokoal galmen deden. Plaaze haar handen bietieds terogtrokken. Meester wur rood om kop as n gluiende sukerbait op sundemeerten. Hai greep Plaaze in t nekvel en wol hom van achter zien toafelke vot trekken.
Op dat moment sluig der n deur haard dichte. Meester keek achterom. Doar ston hoofdmeester. Laat dat, zee e tegen Plaaze zien pedagoog. Kom eventjes mee. Meester luit Plaaze lös, mor kneep hom nog gaauw mit zien noagels in t nekvel. En jullie stil, zee hoofdmeester.
Nee, schoule was nait Plaaze zien gelokkegste tied west. t Was nog n meroakel dat hai der goud deurkommen was. Hai zol nooit naargens veur deugen, haren zai hom nog mitgeven.
Hoofdmeester was al laank vot toun Plaaze joaren loater veur leste moal noar boeten kwam. ‘Schierder as welk volkslaid din ok, is t laid van bevrijding as kinder tou schoul oet kommen,’ schreef Spoanse schriever Pérez Galdós ooit. En zo verging t Plaaze ok en zien kornuiten, elke dag as zai weer frisse locht snoeven konden, in stee van kriede, vlakgom, zwait en potloden.
Nije hoofdmeester en zien aigen pedagoog, dij noa n poar weken weer in genoade aannomen was, kwamen baaiden op Plaaze tou, geliek as wolf en koater in Pinokkio om hom t leste rapport te geven, zien vrijkoarde veur ‘de Akker der Wonderen.’ Veel succes, slisde wolf tussen òfgronden van zien kepotte gebit deur. Plaaze haar t pepierke vot opvolden en in buutse doan. Doar was e vanòf.