Wereld zel der nooit beter van worden.
Dichterij het gain doul, is naargens
veur te bruuken. En as t heur om meer
te doun is dan woorden, zugst wel
wat of der gebeurt as dichters as Mao Zedong
dichten omzetten as oogmaark veur t doagelieks
leven van ain miljard minsken. Maiste dichters
waiten wel beter, schrieven al n aiweghaid
mit aander dichters in ondergronds netwaark
dwaars deur toal en tied hìn.
Veur ons is Bai Juyi, Du Fu of Bernart de Ventadorn,
Hadewijch, Marianne Moore, Salvador Espriu net
zo’n tiedgenoot as Jan Glas, Peter Verhelst of Remco Campert:
metrostations op verschaaiden daiptes in tied en toal.
Van twaalf verdaipens ondergronds – houveul joar heb k der nait over doan – kwam k as n Grunneger
Aeneas aan om mien Cataloanse kammeroad Jordi Valls
te ontmouten, boven op heuvels van Santa Coloma.
Raaizegers binnen wie, moaken ons aigen
stations as wie as lezers ok dichters worden en weer lezers.
Dichterij is dialoog. Zunder lezer
is der gain dichten, kin gain dichter leven
mit zien woorden, kin gain woord
zok oetzingen tou aigen bobbel oet.
Mor deugen doun wie nait, veur niks.