Ien n bos bie Vraiskelo stonden drai mensken noar eerde te kieken. Veur heur vouten lag n daip gat: boom was mor krek te zain en der kwam n kolde locht òf. Onder heur vouten ruzzelden gruine bloadern.

“Wèl denkstoe dat t groaven het?” vroug olde man.

“Is t nait te daip om te groaven?” zee jonge man.

“Hmm,” zee daarde man.

Olde man ging op boeke zitten, lait hom op lief zakken en keek langs raand ommeneden. t Was hailendaal gain vremd of roar gat, as t mor nait zo oakelk daip west har. Wanden waren om en bie recht, moakt van graauwe grond en in t midden was niks.

Olde man ston op. “t Zait ter nait onmis oet,” mommelde hai.

Jonge man nikte: “Vakmanschap.”

“Meschain mouten wie der aine bie hoalen,” stelde olde man veur, “aine dij der meer van zeggen kin.”

“Meschain,” zee daarde man.

Broene bloadern kroakten dou jonge man n stain oppakte. Hai woog hom in haand veurdat e hom ien gat valen lait. Stain roasde noar boom en kwam mit n doffe klap te vlocht.

“Der kon der wol es aine ommeneden klettern,” zee olde man bezörgd.

“Hmm,” zee daarde man.

“Mor woar is t toch veur, dat vroag ik mie den òf.”

Daarde man trok kort zien scholders op.

Olde man streek mit doem over riep dij zok op n blad vörmd har. Hai trok zien jas wat dichter om hom tou en keek vannijs noar t gat.

“Aigenlieks kinnen wie t wol toumoaken.”

Laange tied bleef t stil.

“As wie nou n schop hadden.”

Wiend fluusterde tussen bomen en olde man wer muide. Hai laip noar d’eerste beste boom en lait zuk zakken.