t Is nog nait laank leden dat vraauw Dalshaaim op numero aine woonde. Vraauw Dalshaaim, goud achter in de tachteg, was in de loop van de joaren vergruid mit d’ainzoamhaid, dij heur leek te pazen as n olde vertraauwde jaze. Heur voader was nait weerom kommen van de oorlog. Zulm haar ze onderdoken zeten, soamen mit heur moe op n boerderij op t Hogelaand. Heur moe was uut tied komen dou vraauw Dalshaaim achter in de twinteg was. Van verdrait, zee vraauw Dalshaaim aaltied, ze haar t verlaizen van heur man gain stee geven kind.
Zo as voak mit ainzoame mènsen, haar vraauw Dalshaim heur aigen menaaier vonden om de toerloos tikkende tied te verdroagen. As t weer t touluit, schoefelde ze smörns veurzichteg achter heur rollator noar t paark om doar op n bankie even te zitten en te luustern noar de vogeltjes en om de eendjes wat stoede te vouern. Om middag kwam tafeltje dekje en smiddags luusterde ze geregeld noar de olde singeltjes van Jim Reeves. De aans wat trillerege handen hadden de gang noar de ploatjes zo voak moakt, dat ze de noalde paszuver op groef kreeg. Uut de plestieken deksel van d’olde pick-up kwam, tussen t kroaken deur, de waarme stem van Jim en dreumde vraauw Dalshaaim as n jong wichie vot noar n aandere wereld.
En zo haar vraauw Dalshaaim heur leven op sleeptaauw. Ales in dezulfde gestoage gang, op dezulfde menaaier schoof d’aine dag drempelloos deur in d’aandere. Dou, op n mörn in t paark, was Mira der inains. Vraauw Dalshaaim schrok dervan. Ze zat op heur bankie en was drok eendjes aan t vouern, dou ze as uut t niks n wichiesstem noast zuk heurde.
“Mag ik ook n stukkie stoede geven?” klonk t. Vraauw Dalshaaim keek opzied en zag doar n handeg wichie zitten van ondudelke leeftied. Ze kwam net nait mit vouten bie de grond en zwaaide mit baintjes hèn en weer. “Ze binnen zo schier dij eendjes, mor ik vin dij zwoanen nog schierder,” zee ze wiesneuzereg en ze wees noar de twij widde zwoanen dij in n plechtege stilte hinneweer dobberden in de paarkviever. Heur koppen huilen ze stief de lucht in en tröts keken ze om zuk tou.
“Waistoe wel dat dat n pabbe en mamme binnen?” vruig vraauw Dalshaaim, “zwoanen blieven aaltied bie mekoar omdat ze wies mit nkander binnen.”
“Mag ik ze ook n stukkie stoede geven din?” vruig t wichie. Ze keek de olde vraauw wat eelskerg aan mit heur grote blaauwe ogen.
“Tuurlek”, zee vraauw Dalshaaim, “ast mor nait te dicht bie t wotter komst.”
t Wichie greep al mit heur vingertjes in de pude dij tussen heur in lag en luip mit n plak stoede noar de zwoanen tou. Vraauw Dalshaaim kreeg n goud gevuil dou ze t wichie doar bezeg zag. Ze pruit tegen de zwoanen dou ze lutje stukkies brood in t wotter gooide. Bie elke gooi veerde ze n endje de lucht in as ze mit heur aarm n grote boge muik. “Ze vinden t huil lekker, hur,” ruip ze weerom tegen vraauw Dalshaaim, dij de leste krummels uut heur puutje valen luit veur de eendjes.
Dou d’olde vraauw zuk weer in de bainen trok en zuk installeerde achter de rollator, kwam t wichie bie heur weerom. “Ik mout weer goan, hur”, zee vraauw Dalshaaim, “zug ik die nog n moal weer?” t Wichie kwam noast heur lopen.
“Hou haistoe?“ vruig ze en ze legde heur haand op de haand van d’olde vraauw.
“Ik hait Betje en doe din?”
“Ik hait Mira,” zee t wichie, ”nou Betje, ik gai weer, hur, doeiii en tot de volgende keer!”
Vraauw Dalshaaim haar n roar blied gevuil. Wat vaarkaanteg draaide ze zuk bie mit de rollator en keek Mira noa. t Wichie huppelde vot in al heur vrolekhaid, stond dou even stil, draaide zuk om en zwaaide mit drokke sloagen noar vraauw Dalshaaim.
De volgende keer kwam eerder as vraauw Dalshaaim dochde. Ze zat de volgende middag wat in heur stoule te dommeln, dou ze wat in de keuken heurde. Even loater ston Mira in de deuropening. t Wichie keek heur bliede aan, heur laank zwaart hoar stak fel òf tegen heur rose, plestieken jassie.
“Ik wait wel woarstoe woonst, hur,” zee ze en ze trok heur jassie uut en legde hom op toavel veurdat vraauw Dalshaaim wat zeggen kon. De vraauw was in toeze. t Wichie kwam wel brutoal over, mor tegelieks was vraauw Dalshaaim bliede dat ze der was.
“Kom mor,” zee ze, “din dou ik hom wel aan kapstok. Goa mor vast zitten, din kom ik der zo aan mit thee en n koekie,” ging ze verder, “mor naargens aankommen, hur.”
“Lekker,” zee Mira en ze huppelde de koamer verder in.
Dou vraauw Dalshaaim weerom kwam, ston Mira mit n hoessie in haand. Der laggen wat singeltjes op toavel en aine der van haar ze oppakt. Ze keek d’olde vraauw vroagend aan.
“Da’s Jim”, zee vraauw Dalshaaim, “Jim Reeves. Hai kin zo schier zingen. Zel ik die wat heuren loaten?” Mira nikte. De baaide wichter gingen aan grote toavel zitten en bie de meziek van Jim begonnen ze te reveln. “Mira is n schiere noam”, zegt vraauw Dalshaaim, “apaart, hè, ik haar vrouger n knuffeltje dij haitte ook Mira. Ain wit knientje was t. Mien moeke haar der nog n vestie veur braaid. Joost mag waiten woar e bleven is.”
Mira laagde. “Welke Joost? Joost Proost?” En ze schetterde t uut om heur aigen grap.
Ze hadden òfproat veur de volgende mörn in t paark. Mira haar zegd dat ze nait noar school huifde. Ik heb vekaanzie, haar ze zegd. Vraauw Dalshaaim wos aargens dat t nait zo is, mor wol der nait verder noar tou. Dou ze de volgende dag weer heur schoevelgang noar heur bankie muik, zat Mira doar al te wachten in heur rose jassie.
Vraauw Dalshaaim vuilde weer dij vertraauwdhaaid as of ze ales kwiet kon bie t wichie. Ales wat ze nooit zeggen duurde tegen wel din ook.
“k Heb nou zulm ook stoede bie mie, hur,” ruip t wichie vraauw Dalshaaim uut de verte al tou, “mor ik heb ze nog niks geven. k Wol eerst wachten op die.” “Da’s huil laif van die,” zee d’olle vraauw, “din goan we ze soamen eten geven.” Even loater zatten ze gezelleg op bankie te proaten. As moeke en dochter, dochde vraauw Dalshaaim evenpies. En ze dochde aan de tied dat zai mit heur moeke veur t huus op n bankie zat t e wachten op heur pabbe dij mor nait weeromkwam van de oorlog.
“Hestoe ook n man had?” vruig Mira en vraauw Dalshaaim dochde aan al dij keren dat ze verlaifd was.
“Nee,” zee ze luchteg, “ik heb de goie man nait vinden kind, of ze hebben mie nait vonden, dat kin ook nog.” Ze laagde wat, pakde Mira bie d’haand, vreef der zachies over en vergat heur pabbe, heur wènst, de stoede en d’eendjes.
Ze wazzen de beste vriendinnen. Steeds voaker zatten ze bie nkander op bankie of bie vraauw Dalshaaim thuus. Sums hadden ze huile gesprekken, sums zatten ze in stilte bie nkander te luustern noar de singeltjes, sums stonden ze soamen aan de vieverkaande en gooiden stukkies stoede t wotter op zo wied as ze konden.
Ain nacht dreumde vraauw Dalshaaim n dreum van n jong van school. Ze zat zulm ook op school en wachde tot meester Smid zee dat ze vot moggen. De jong luip heur zo mor noa tot aan heur huus tou en hai ging zo mor mit heur noar binnen. Der was gainaine thuus en ze stonden mit heur baaident in de koamer dij troag begon te draaien, heur rok waaide op en ze laagde n wiede lach. Ze wazzen older nou. De jong, zwaart krullend hoar haar e, laagde mit heur mit. Dou luip e op heur òf. Hai pakde heur veurzichies vast en smokde heur op de mond. Dou streek e deur heur zwaarte hoar en fluusterde dat ze zo schier was. “As n engeltje, zee e, n zwaart engeltje in n kerstboom, mit van dij vleugeltjes en dat laif gezicht: doe bist mien engeltje, mien engeltje van Muzzelknoal en ik loat die nooit meer goan.”
En dou begon ze zo mor van de grond lös te kommen. Ze fladderde aal hoger en hoger. Hai wol heur nog bie de enkels vastpakken, mor greep mis en ze vuilde hou dat ze lichter wui en lichter as of der niks meer van heur was as lucht. Ze zweefde deur t plefon hèn en keek noar beneden en zag heur huus zunder dak en de jong dij doar nog in de koamer ston en t ainegste wat ze doun kon was zwaaien noar hom. En ze vuilde zuk zörgeloos gelukkeg dou ze zachies op de wind votdreef.
Dou, n poossie loater, op n oavend, ston Mira inains aan veurdeure. Ze haar n koffertje in haand. t Wichie was der overdag voak genog west, mor nooit soavends. Vraauw Dalshaaim schrok dervan. “Wat nou din?” vruig ze, “doe most toch thuus wezen?“
t Wichie keek heur olde vriendin mit grote ogen aan. Of ze nait bie heur in wonen mog. Vraauw Dalshaaim kreeg t ter waarm van. “En dien moeke en pabbe din?” wol ze vroagen, mor Mira luip op heur tou en greep heur om de middel en drukde t heufd stief tegen heur buuk aan. As of ze wos wat vraauw Dalshaaim zeggen wol, begon ze haard te roupen: “k Wil aaltied bie die blieven, allaind bie die en bie gainaine aans.”
Vraauw Dalshaaim zweefde even en ze was net zo bliede as t engeltje in heur dreum. Mor dat was van körte duur. “Mor dat kin nait” zee vraauw Dalshaaim, “Ik wol dat wel geern, hur, mor doe most echt weerom noar dien pabbe en moeke. Wie kinnen ze wel vroagen ofst bie mie n nachie logeren magst. Zellen wie dat doun?“
Even loater luip vraauw Dalshaaim achter heur rollator deur de Nanningstroade drok mit Mira te proaten. As of ze nait in de goaten hadden dat t miggelde, zo gingen de wichter op in heur gesprek. In t licht van de lanteerns spaigelde de stroade tot n zee van zilver. Ale deuren van numero aine stonden nog wiedwoagen open. In de veurkoamer zong Jim uut de plestieken deksel en ale lampen stonden aan as was t huus n vuurtoren op n duuster, ainzoam aailaand veur al dij verdwoalde schepen.