Veur heur mag t wel oflopen wezen. Der zit toch nait veul meer ien veur heur. En as t den zover is, den wel geern n kaalme overgang. Laiver gain doodsstried. Op n dag as ze ien boeten lopt gewoon veur wiend aan votdrieven en noar hemel voaren. Dat zol ze wel willen.
Ze kikt te t roam oet van coupé en zigt hou ien t vlakke laand sloten ien perspectief aingoal verschoeven, hou boerderijen en hoezen mit verschoeven, mor dat leegstoande zun gewoon mit heur mitglidt.
Hail onopvalend zol ze lösroaken van grond en zo ienains boven hoezen, boven t laand votsweven. Mensen ien boeten, fietsers, wandeloars mit n hondje aan lien, gemaintewaarkers aan t schovveln, zollen verboasd omhoog kieken. Ze blift even as n ballon ien n boomtop stoeken mor vruzzelt heur gaauw lös en gaait den aal hoger en hoger, tot ze achter wolken verswiendt.
Traain gaait langsoamer rieden en komt ien n stoatsion tot stilstand. Ze zigt hou mensen vlug oet en ienstappen. Even is t slim drok. Zài het gain hoast. Zai is n poar traainen eerder van hoes goan, je waiten nooit wat ter apmoal op t spoor gebeuren kin tegenwoordeg. En ook heurzulf kin van ales overkomen, ien n verkeerde traain belanden bie t overstappen, poddemenee aargens liggen loaten of vergeten ien te checken. Nee, zai nemt aaltied t zekere veur t onzekere.
En joa, t mag ook wel n ongeluk wezen, doar ze doalek bie dood komt. Dat t zó vlug gaait dat ze nait ien de goaten hebben kin dat ze dood is. Dat ze naargens wat van vernemt. Dat liekt heur nog t mooiste tou, want veur pien is ze slim benaauwd. Zai zol t vrezelk vienden as t löt heur haalf waark levern zol, dat ze nog n haalf leven ien n rolstoul zitten mout.
Mor as der den toch niks gebeurt, kin ze dommit nog mooi even ien dij verre stad omkieken, n kop kovvie drinken bie de HEMA. En den mit stadsbus noar heur dochter ien n boetenwiek. Heur dochter dij heur leste tied zo onderzuikend aankikt, of ze ale moalen dat ze bie heur komt eerste taikens van heur oftoakeln zain kin.
Joa, der is meschain wel n luk steekje lös doarboven. Lest haar ze n man op bezuik en ze bo hom kovvie aan. Dou schrok ze, want ze kon nait ontholden wat of man der ien haar, melk of sukker. Of dat e thee wol. En filterzakjes waren ook op en ze wis nait woar t nije pakje ston. Ze zocht ien koelkaast en ien diepvries. Dou het ze mor thee moakt. Kerel zee niks, zol e t vernomen hebben?
Zulfmoord, nee dat zol ze nait kinnen. De haand aan heurzulf sloagen, dat gaait heur te vèr. t Geft ook zo’n gedounde veur noabestoanden. Traauwens, denken aan doodgoan is bie heur ook seizoensgebonden, het ze ontdekt. Bie veurjoarsdag denkt ze der meer aan as aander perioden, hoast n beetje manisch. Roar, want je zollen eerder zeggen dat t veurjoar juust n nij begun is, dat ales weer tot leven komt. Mor dat is n vrezelke dooddounder. Zai wait dat t veur heur net aansom is. Veurjoars denkt ze júúst aan ale meugelkheden tot n ènd. Dat vrizze van netuur mit zien onvolwazzen bloadjes, dat sprille, ze kin der hail min over.
Mor och, meschain is t ook wel aanstellerij, dij doodsverlangen van heur. Kin best wezen dat ze stokold wordt, ondanks dij onderzuikende blik van heur dochter. En den zel ze al dij joaren waiten woarom dizze doodswens begon. Omdat ter veur heur nait veul meer ien zit, ien heur leven. En den toch nog honderd worden…
Traain moakt weer snelhaid en slingert hom as n slang deur t stadse leven van gebaauwen, wegen, kenoalen, viaducten en paarkjes. Wat toch n drokte overaal. Elk en ain het hoast. Schut heur ienains n vers ien t zin, dij ze ien heur jeugd leerd het:
Ieder woelt hier om verand’ring
en betreurt ze dag aan dag,
hunkert naar hetgeen hij zien zal,
wenst terug ’t geen hij eens zag.
Gezang 178, vers 2, Hervormde bundel.
Nee, zai hunkert nait noar wat west het. En ze betreurt ook nait de veranderingen. Het ze ook nooit doan. Mor ze hunkert wel noar t ènd.
Dij drokte ien boeten, dat is bie heur thoes hail aans, ien dat gat doar ze woont. Doar is t heur allerdeegs hoast tè stil worden, sinds ze allain is. Sums ligt ze tot wel n uur of twaalf op ber. Tot ter enkeld n moal aanbeld wordt, den schrikt ze wakker. As ze den oetaindelk bie deur is, is der gain mens meer te zain.
Traain ridt omhoog over n diek noar n grode, hoge boogbrug over n braid wodder. Onder heur zigt ze rijnoaken as potloodstreepjes en lutje bootjes as stipkes. Traain ridt nog altied omhoog over diek en zun schient ook nog aaltied deur t glaas. Mensen ien traain proaten nait meer mor zitten der as poppen bie. Ze herkent dat drokke, donkere wichtje mit kroeshoar en heur dikke moeke. En doar zit dij deftege meneer, dij nog aingoal zien houd op het. Apmoal doodstil.
Snelhaid nemt nog aalweg tou en zai is baang dat traain zo nooit tot stilstand komt bie t volgende stoatsion. Braide rivier is nou n slingernd lint, dij blikkert ien zun. Aal hoger en hoger kommen ze. Hier en doar bennen al klaaine wolkjes dij t zicht noar beneden tou belemmern. Hou kommen wie nou weer beneden? denkt ze verwonderd. Ik mout ter straks oet! Mor baang is ze nait, der is n aangenoame rust over heur kommen. Ien haile traain traauwens.
Op t endpunt hebben ze heur vonden ien lege traain. Zai is nou ien t bos, doar ze bomen kappen.
