Zai was n ploatje. Grode blaauwe ogen en prachteg hoar dat tot over de scholderbloaden danste. Blond zol ik eerst zegd hebben, mor ze haar t vaarfd totdat de corona t pad noar de kapper ofsnee. Dou besloot ze gewoon t zien gang te loaten goan. Noar verloop van tied kwammen der van bovenòf aal meer grieze en zwaarde stroken deur t blond. En nou was t n weeldereg mengels van allerlei varianten blond, gries en zwaart, dat precies paasde bie zo’n vraauw van de wereld.
Ze zat tegenover hom stiekem te wuppen op stoule, keek aingoal noar t bord en snee, aargeloos sikkom, in tied n dik stuk brie òf dij ze op n plakke stokbrood dee. De aandacht ging dou noar t plankie mit letters en geliek doarnoa noar t bord. Dou weer n poar seconden noar t plankie. Ze keek op en tuurde hom strak aan. Mit heur vingers streek ze n poar keer deur heur hoar en draaide der n vranterge knubbe in. Dat dee ze mainsttied as der wat biezunders aanzetten kwam. t Bord wui nog n keer sekuur bestudeerd en dou schoof der huil troag n triomfanteleke uutkiek over heur gezichte.
“Nou, doar gaist din, mien Hermannetje,” fluusterde ze draigend deur heur tanden, mor de glim-ogies gavven heur spel vot. Ze pakde n poar staintjes van t plankie òf en legde ze noast t bord. “Evenpies kieken wat wie hier precies hebben, hur. Wie hebben doar n e, n x en n t, n r en tada nog n a! Dat is “extra”! Even kieken, vattien punten, mor wat is dit? Drie keer woordwaarde, ook dat nog, dat wordt twijenvatteg mor … wie binnen der nog nait, ook nog sax hier, en aster, en – asof t nait op kin, mien doames en heren – hier heb ik ook nog rat moakt. Da’s din twoalf en dit is soamen ook dattien, twijenvatteg plus vieventwinteg. Leuf t of nait, mor bie nander is dat zeuvenzesteg punten. Zeuvenzesteg punten!”
As n rapper dij zien eerste miljoen binnen haar, streek ze baide doemen en wiesvingers in de lucht noar hom tou. “Hatsekiedee, in your face!”
Ze was goud in Scrabble, veul beter as hai, ook al scheen hai deur te goan veur de toalege van heur baiden. Ze speulde t spel din ook al joaren en nou zat ze ook nog op de online versie. Uren kon ze t speulen mit wildvrumden. t Bord, dat op de houken en op de volle al wat sleets wui, haar ze van heur ex-man kregen, joaren terugge. Dou ze zwanger was van d’eerste, dochde ze. Ze telde de tied aaltied òf aan de geboorte van heur drij kinder, doar ze zuk aan vastklampt haar noa t vertrek van heur ex. Ze wazzen nou acht joar uut mekander, mor de man schoefelde nog aal aargens rond in de lucht om heur tou. t Verleden mit hom haar heur veurzichteg moakt noar Herman tou. Ze wol heur aigen ruumte holden, zee ze, heur aigen ding blieven doun. En hou goud Herman dat ook begreep, hai vond t slim stoer dat doar n hoge mure om tou zat en hai nait noar binnen mog. Hai was in n stried kommen mit dizze duustere aarvenis van heur traauwen. Ze zee dat ze wies mit hom was, mor dat leek mor n dail van heur, t aandere dail zat aargens in heur verleden.
“Wat is de stand nou?” vruig Herman schoapachteg. As aaltied huil zai de score bie.
“Even kieken hur, mit dij achtenzesteg derbie heb ik nou twijhonderdzeuventwinteg. Doe hest honderdvieftien. Kinst nog aal winnen, hur, aal denk ik van nait as ik eerlek bin. Wolst nog wat drinken? Din kinstoe nog even goud noadenken houstoe die redden kinst van dizze ondergang.”
Ze kwam al in t ende en luip gnivvelnd keuken in. Ze was van de gezelleghaid. Toavel ston vol mit lekkers. Blokkies olde keze, aaierseloade, olievies in pesto, brie, toastjes, smeerseltjes, plakkies stokbrood en zukswat meer en veur hom n schier braid glas veur zien spesjoalbiertjes en veur heur witte wien.
t Vuilde waarm bie heur.
Hai haar slechte letters. De y en de q, doar kon e nait zoveul mit. t Wachten was op n u, din kon hai de q ook wel wegsteken. De l gaf laster, dat schoot nait op, boetendes kon dij l nog van pas kommen, dij kon e beter eerst even aan kaande schoeven.
“Hest al wat legd?” Ze kwam weer aanlopen mit n Vloams trippeltje in d’haand. Hai haar wacht tot ze weerom was en schoof de s aan aster vast. Hai draaide zien heufd in n vrumde bochte, hai mos op kop kieken. “Da’s, euh … acht puntjes”. Dodderege dreumerd dij e was, kon hai nait zo goud overweg mit t spel. Op d’ain of andere menaar wol e veuraal schiere, originele woorden moaken. Din schoof e letters aan kaande om te wachten tot e zo’n woord leggen kon. Zai was veul gedrevener, deurzag t spel beter en wol zoveul meugelk punten scoren. Ze won din ook altied.
Van t eerste ogenblik òf was der wat west dat hom noar heur tou dreef. Ze was n staarke, zulfstandege vraauw, wies en t proaten en lachen gingen vanzulm. Mor toch, aal voaker vruig e zuk òf wat ze wol en woar ze zat in heur heufd. Hai luip over van gevuilens veur heur, mor dij kon hai nait meer bie heur kwiet. Ze was begonnen over Funda. Haar doar schiere wonings zain, zee ze. Soamen hadden ze keken en keurd. Ain woning hadden ze al inricht, mit n overkappen in toene leek t de ideoale stee. Zien gemoud was zo mit hom aan loop goan dat e t in zien moage rabbeln vuilde. De huile weke was e der mit bezeg west en dou e der n weekend loater weer over begonnen was, haar ze hom verboasd aankeken. Ze hadden toch enkel mor op internet keken? Doar mos e toch nait meer van moaken as wat t was? t Leste wat ze wol, was toch echt wel soamenwonen.
Ze tuurde weer op heur plankie. “k Wait aigenlieks nait of dit kin,” prakkezaarde ze. “Mag ik t even checken?” Zunder t antwoord of te wachten pakde ze t woordenbouk dat ze der aaltied bie liggen haar.
“Joa hur, zeker kin dat,” zee Herman tussen n hap keze en n slok zwoar bier in. Ze keek hom verguld aan. Troag legde ze de letters op n riege: “Luiste”.
“Luiste?” vruig e verwonderd, “wat is dat din?”
“Joa,” zee ze, “de verleden tied van luizen, as in zai luiste hem erin. Kiek, hier stait t, astoe mie nait leuven wilst. t Is twoalf punten, mor de l is drij keer letterweerde en hier heb ik ook nog er moakt. Da’s din achttien punten en din dizze drije derbie. Ainentwinteg. Tja, je kinnen nait aaltied joe zin kriegen toch?” Ze was mor wat tevree mit zukzulm en pakde as belonen n stukkie stokbrood en smeerde der pittige hummus op. “Of wel din?”
Hai haar zuk veurnomen geduldeg te wezen. Ze was kennelek slim kwetst west, ook al kon e nait goud pailen hou slim. Ze was heur tied neudeg west om hom te leren vertraauwen. Mor t was nou vaar joar en nog hailtied wazzen ze gain stap dichter bie nander kommen. Ze hadden n reloatie veur in t weekend en as der ais wat aans was, din zaggen ze nkander zo mor drij weke nait. Hai kwam din weer bie heur op verziede, zo vuilde dat. Voak docht e dat e nait gek op heur was, mor op t beeld dat e van heur moakt haar. Dou hai n keer zee dat e docht dat ze n vriendschap plus reloatie hadden, haar ze overdunderd zegd dat ze heur baiden zag as n onoverwinnelek stel dij veur nkander bestemd wazzen.
Hai ruik aal meer in toeze.
“Hee, wacht ais,” zee e, “da’s nou interessant.” Net as zai doan haar, keek e hìn en weer noar t bord en noar zien plankie. “As ik nou dit ais dou.” Hai legde aan bie er, zette de d derachter en dou l, a, i, v derveur.
“Wat hest nou moakt?” ruip ze, “wat stait ter nou?”
“Dat zugst toch wel,” zee e, “doar stait ‘laiverd’. Da’s n huil gewoon woord, hur, n huil schier woord zulfs. As in doe bist mien laiverd, waist wel?” Nou was t zien beurt om heur verguld aan te kieken. t Wazzen nait zoveul punten misschien, mor t was wel n prachteg woord.
Ze keek hom vol onbegrip aan. “Joa, n gewoon Grunnegs woord, mor ten eerste heb ik niks mit dij Grunnegse woorden van die en ten twijde mag dat nait in Scrabble en dat waistoe drommels goud. Wie doun toch ook gain Engelse of Duutse woorden? Hoal dij letters nou mor gaauw vot, en moak mor wat aans.” Riddersloagen keek hai heur aan, keek noar t woord op t bord dat e zo schier von en mit n zachte “t was mor n grappie” huil e de staintjes ain veur ain van t bord, dat n kedootje was van heur ex-man.