We bennen heur al n endje veurbij as Geert ienholdt en zien rug recht. Ik moet doarom ok omhoog. Hij remt en draait met n schaarpe boog om, ik loat me uutvieren, wacht eefkes en scheuvel dan laangzoam terug. Geert stijt n zetje met één te proaten, n wicht ien n felkleurde trui en met n broene muts op. Van woaròf ik stoa, kin k heur gezicht niet zien.
‘Zij – Anneke – wil ok noar Delfziel, doe kinst heur wel,’ komt Geert ien n poar sloagen noar me toe.
‘Best.’ Volgens mij kin ik gien Anneke, niet van e studie of van vroeger, van school, mor dat dut niks. ‘Dan rie ik nou wel n zetje op kop, zij kin om mij gerust bij dij anhoaken.’
Ik goa weer van t ènde, vuul even Geert zien handen tegen mien heupen tikken en gaauwachteg hemmen we t juuste ritme te pakken; de sloagen hol k kört om goed tegen e sniedende wiend ien te kommen. Ver veur Ten Boer komt Geert ien n poar klappen noast me, ik loat n slag lopen dat hij veur me komt en we goan deur. Mor k vernem geliek dat der gient achter me zit.
‘Geert!’ steut ik ien zien onderrug, ‘Geert, stoppen, dat wicht, die Anneke van dij is der niet.’
‘Ze scheuvelt te slecht, ze mos n tiedje leden al lössen en t is mien Anneke hielemoal niet. Wij goan met n beiden!’ Geert zien kin gijt omhoog en zien stem is haarder as neudeg.
‘Wiet zij dat wij zunder heur noar Delfziel goan?’
Der komt gien antwoord. Geert zet òf, dut n drie-vier sloagen, kikt nog n moal om en verdwient stoadeg uut t zigt.
‘Hè, idioot.’

Veur de wiend vlieg ik weerom noar Garmerwolde, zo’n beetje t hiele stuk wat ik op kop reden heb en warempel, vlak veur de brug zit ze ien e wal: Van verrens zie k de kleurde trui en e broene muts òfsteken tegen de snij. Ze kikt mien kaant uut, Anneke kikt me noar heur toe met oplichtende, gruune ogen ien n rooie-wangen-gezicht. Nog veur k noast heur stoa, schoeft ze al van e wal op t ies, zodat we host tegen nkander anbotsen.
‘Ik har zo groag metwild, misschien niet hielemoal tot Delfziel, mor toch zeker n best ènde die kaant uut.’ Heur stem klinkt zaacht en toegelieks beslist, ientied kikt ze me aan. En ik knik, nog veur ik zeggen kin: ‘wij goan soamen.’

Ik goa weer op kop, recht tegen de felle oostewiend ien en Anneke volgt, mor we kriegen t niet goed veur nkander: ze blift te ver achter me om ien e lijte te rieden of tikt juust met e scheuvels tegen mienent as ze met één haand mien handen beetholdt. t Moet nog aans, misschien met kruuste aarms, krekt zo as ik ooit van mien mamme scheuveln leerd heb. Gelukkeg, dat liekt heur wel wat: we moeten t gewoon perberen viendt Anneke en niet meer krom tegen de wiend mor nou noast nkander, rechtop, goan we op Ten Boer òf. Ien t begun tel ik haardop één-twee, één-twee, tot het niet meer neudeg is. We hemmen de slag te pakken.
Anneke vertelt over vanalles en nog wat, ik vul de stiltes doartussen en even veurbij Ten Boer eten en drinken we bij n kroamke op t ies. Eileks wil Anneke nou weerom noar Stad en dus goa ik met, tuurlek goan we soamen terug. Met kruuste aarms huuft nou niet, want we hemmen t pal veur de wiend, mor mekoar beetholden, haand ien haand, dat gijt vanzulf. En we glieden, waaien, zweven t hiele end: Ten Boer, Garmerwolde, over de wal bij t sluuske en dan tot Roeskerbrug.
Mien fiets stijt ien Roeskerbrug tegen n boom, vlak bij Geert zienent en ik vertel Anneke dat mien fiets doar stijt – ‘kiek, doar’ – en dat onder t vlonder mien stevels leggen, noast die van Geert.
‘Nem gewoon dien stevels ien e haand, tot woar mien schoenen stoan,’ besluut Anneke, ‘doar goan we van t ies.’ Ze kikt niet noar de fietsen of noar mij, ik kiek wel noar heur en k zie dat ze glimlacht. De oavendzun valt vol op Anneke’s gezicht; op de rooie glimwangen en kranst om de broene muts.
Eerst bij de klapbrug bienden we de scheuvels onder vot en goan van t ies. Soamen.

‘Nee, ik wil fietsen, echt!’ Anneke pakt me bij de scholders en knipt met beide handen, krekt zo as ze dat vannacht ok n poar moal dee. Ien t eerst droaf ik toch nog achter de fiets en druk heur zo’n beetje, tot ze remt: ‘Guster mogstoe t eerste stuk veur mij, mor nou is t mien beurt. Goa toch zitten, dan bennen we der zo.’
Ze het geliek; ik spring achterop en hol met één aarm heur middel omklemd.
Roem veur Roeskerbrug stopt Anneke en as ik òfstap zie k meteen woarom: mien fiets stijt nog wel tegen de boom, mor de wielen bennen met geweld omknikt.