t Toenbankje

‘Tot straks, Riekus!’ Ted draaide aan t stuur van zien fietse en schoot de ziestroate in. Riekus laagde en peddelde mooi rusteg deur. Wat was dat toch heerliek, zo’n pauze! Gaauw even noar moeke tou en den smiddags nog n poar uurtjes de schoolbanken in. Vanmiddag haar hai allènt mor Oardriekskunde en Geschiedenis. Dat was gain straf want doar was hai gek op. ‘Wat zol moeke veur broodbeleg derop gooid hebben?’ docht hai. Inaains stopte Riekus mit trappen en lait zien fietse oetrollen.

‘Zol hai der ook weer zitten?’

Veurzichteg trapte Riekus op de rem en keek noar links, langs t hoes van de familie Sterk over t gruinland. Joa doe. Aan de andere kaante van t gruinland, mit zien rugge noar n old wit aarbaiderhoeske tou midden in de toene, zat n olle man op n bankje. De man keek richting de weg woar Riekus fietste. ‘Verdarre,’ docht Riekus. Hai begon weer deur te fietsen en zwaaide mit ain hand richting de olle man. Dij zwaaide mit n braaide glimlach op zien gezichte terugge noar Riekus.

‘Bist der al ja!’ Moeke kwam Riekus bie hoes tegemuite. ‘Wat kikst ja zoer oet! Ging t nait goud op school?’

Riekus smeet zien fietse tegen de mure. ‘Op school wel, mor opa zat der weer!’ zee Riekus mit n niedege stem.

‘Ach, dat is toch mooi,’ zee Moeke. ‘Opa is gewoon hartstikke wies mit die, doe bist zien ainegste klaainkind.’

‘Joa,’ zee Riekus ‘mor ik ben toch gain baby meer? Ik ben al tiene!’ Hai stevelde t hoes binnen en ging achter de keukentoavel zitten. Moeke zette hom twij beste boterhammen mit keze veur. ‘En tou wie òfgelopen zotterdag zeskamp haren bie de speultoene, tou was opa der ook inains en keek noar ons. Aandere kinder laagden mie oet.’

‘Ach, doe hest aal wat!’ zee Moeke. ‘Eet eerst dien stoete mor op.’

Volgende mörn zat Riekus weer op school. Wat waren dij verrekte sommen toch stoer! Reken was niks veur hom. Vrezelk von hai dat. Mor joa, dat heurde der ook bie.

‘Tatuu, tatuu, tatuu!’ inains klonk der n hels keboal. De haile klazze keek noar boeten richting de hoofdstroate. Mit n rötgang vloog der n ambulance veurbie richting de woningbaauw. ‘Ja, dat was n ambulance, dames en heren!’ zee de meester. ‘Maar die maakt jullie sommen niet, dat moeten jullie zelf doen. Aan het werk!’

De kinder bogen zulk weer over heur schriften. Riekus keek op de klokke dij in klazze hing: gelukkeg, nog mor tien minuten. Den was t middagpauze!

‘Lekker eten, Riekus!’

‘Joa, doe ook Ted! Tot straks.’

En weg schoot Ted mit zien fietse. Riekus was weer allènt. ‘Doar zelst hom zo weer hebben’ docht Riekus ‘Den ken ik weer as zo’n leutje baby zwaaien.’ Hai trapte veurzichteg op de rem en keek weer langs t hoes van de familie Sterk richting t olde, witte aarbaidershoeske. Mor t bankje was leeg! ‘Wat ja roar’ docht Riekus. ‘Opa zit d’r altied! Elke pauze!’ Inains mos Riekus aan de ambulance denken. t Zol toch nait … Troanen sprongen hom in de ogen en hai begon zuk hail slecht te vuilen. Vlug fietste hai richting hoes.

‘Moeke, moeke!’

Riekus zien moeke vloog te t hoes oet mit n verschrikt gezicht. ‘Wat is d’r wel jong, bist valen?’

‘Och moeke,’ zee Riekus. Hai sprong van fietse òf en lait dizze op de grond vallen. Hai rende noar zien moeke tou en pakte heur mit zien baaide aarms stief vast. ‘Der is wat mit opa gebeurd!’ Riekus snikte t oet.

Moeke drukte hom even stief tegen zuk aan en vroug verschrikt: ‘Hou der is wat mit opa gebeurd? Wat den?’

‘Och,’ zee Riekus mit trillende stem: ‘Wie zaten op school en tou … en tou vloog der n ambulance veurbie. En opa zat net nait op zien toenbankje. Opa zit aaltied op zien toenbankje!’

Moeke streek Riekus over de kop: ‘Joa mor jong, hou waistoe den zo zeker dat der wat mit opa is? Bist al bie opa en oma wèst den?’

‘Nee,’ zee Riekus: ‘Ik ben vot hierhìn fietst’.

‘Wacht mor even,’ zee moeke. ‘Ik pak mien fietse oet de schure en den goan wie eerst mit ons baaident noar opa en oma tou.’

Tou moeke en Riekus even loater bie opa en oma aankwamen, zat oma allènt in de woonkoamer.

‘Goh, joe hier?’ vroug ze verboasd.

‘Joa,’ zee moeke. ‘Jong is hailemoal overstuur. Opa zat nait op t toenbankje.’ Oma laagde even. ‘Dat ken wel kloppen,’ zee ze. ‘Hai is net mit buurman mitgoan noar t hoes van olle vrouw Sterenbörg. Dij is vanmörn omvalen in de keuken. Niks broken gelukkeg, mor veur de wizzeghaid haren de andere buren ambulance mor beld. Dij vloog hier al deur t dörp hìn, mit sirene en zwaailicht aan.’

‘Kiek, doar is hai al!’ Oma wees richting t roam. Riekus draaide zuk mit n ruk om en vloog noar boeten. In draf rende hai de olle man tegemuite dij t aarf op kwam lopen.

‘Opa, opa!’ Hai vloog opa om de hals en doekte tegen hom aan.

Opa stroalde over zien haile gezichte en aaide Riekus over de kop. ‘Wat n verrassing ja, doe hier!’

‘Och opa,’ zee Riekus en hai maarkte dat hai troanen in de ogen kreeg, mor verdrong ze toch. Ze gingen mit zien baaident in hoes.

Tou Riekus loater mit zien ollu aan t oavendeten zat, keek pappe hom inains verboasd aan en lait zien vörke op bord vallen. ‘Man, wat ja n belevenis vandoage, Riekus! Ik denk der net over noa: dat n grote kerel as doe zo bezörgd is om zien opa. Aans vinst t aal mor kinderachteg ja dat opa zoveul aandacht veur die het?’

Riekus zee niks en keek allènt mor noar zien bordje mous.

‘Ach, jong nait aal ploagen!’ zee Moeke. ‘Opa is hartstikke wies mit hom. En ons Riekus is ook hartstikke wies mit zien opa. Meer as hai wel ais tougeven wil, reken ik.’ Riekus glimlaagde wat. Tevreden nam hai n beste hap van zien rookworst.