Ik baauwde dij uut zee, baauwde dij uut zaand van kromp en wulk, van wat golven geven. De dood bleef stil, wachtend op et straand heersend over heur die achterbleven. De zee die geft, komt altied weer ze zwoer heur traauw veur eeuwegheid. Mor niet vergees, ze vroeg nog meer; een diepste wenst die nooit… Continue reading →