Ieneent valt e middagzun op e beide bultjes en van òfstand lieken het twee ronde heuvels midden op t grune gras. Ok Liesbeth krigt ien e goaten wat of ze moakt het en n brede glimlach verschient om heur mond. Veurzichteg lijt ze ombeurten nij blad op e ene en nije takjes op e aander bult. Ien t lest haarkt ze nog éénmoal wat bloaren soamen, knielt en nemt t dreuge blad tussen e handen. Dat struit ze over de bult takjes – en dan nog n tweede haandvol – tot ok dit n golden heuvel wordt.

Eileks moeten nou de uutbluide asters opbonden of òfknipt worden en Liesbeth gijt noar de schuur om taauw en n snoeischeer te hoalen. Doar, onder t gereedschapbred, stoan de tuunstoelen en as vanzulf besluut ze dat t theetied is. Ze nemt doarom n stoel met noar boeten om uut te rusten, ok al is t waark nog niet doan.

Onverwacht haard fluit e wotterkoker en n wolkje stoom beslagt t keukenroam. Liesbeth schrikt op van t schaarpe geluud want ze ston mor zo’n beetje noar beide ronde heuveltjes ien boeten te kieken. t Theebuske en n glas stoan vlak veur heur op t aanrecht, die het ze bliekboar n zetje terug al kloarzet en veur ze t kokende wotter opschenkt, wrift ze met e maauw over t roam. t Uutzicht moet blieven.

Op toavel, votstopt onder n kraant, lijt heur tillefoontje. Ien gien doagen het ze der op keken, met opzet niet. Ok nou dut ze dat niet, al blift ze langer as neudeg vlak bij de keukentoavel stoan; striekt n moal of wat deur t grieze krulhoar en oademt n poar keer diep ien – dan lopt ze verder noar de gaang. En ja, doar lijt n envelop, gewoon op e deurmat. Der is gien ontkommen aan …

Ien n dreum pakt Liesbeth t ding op. De noam van t ziekenhuus en e òfdeleng is ok zunder bril goed te lezen, net as heur noam achter t deurschienend vensterke: Mevr. Elisabeth van der Werff.

De envelop vuult niet zwoar; één of hooguut twee A4’tjes.

Laangzoam lopt ze weerom noar de keuken en viendt e bril op e toavel, noast e kraant woar t tillefoontje onder lijt. Ze zet e bril op en holdt de brief hiel even omhoog, tegen t licht – n tel, n mementje mor. Der is niks te zien, vanzulf, en gaauw lijt ze de leesbril weerom op toavel.

Liesbeth nemt het theeglas met noar boeten, de brief ok, en zo rusteg as mor kin drinkt ze thee; t glas ien e ene haand, de brief ien e aander en ze blift ien e tuunstoel zitten tot t zunlicht niet langer op e beide golden heuvels valt.

Terug ien e keuken twievelt ze niet meer: ze let t tillefoontje en e leesbril gewoon op toavel leggen en pakt t deuske lucifers wat noast het gasstel lijt. Want ze het vandoag nog: vanmiddag en vanoavend. En mörn, misschien zulfs overmörn!

Ze gijt weer noar boeten, lopt recht op e takkenbult òf, knielt en stekt e brief aan. Die wordt meteen onderien propt en ze zigt geliek blaauw-oranje vlammen omhoog schieten.

Noa n zetje roemt Liesbeth al t bruukte gereedschap op en zet e tuunstoel weer onder t bred, dan stroept ze de olde spiekerboksem en trui uut en haangt die an e kapstok, ok ien e schuur. Ien t ondergoed vlugt ze noar boven, noar de badkoamer want nou moet ze nog t tuunzwit en e rooklucht hielemoal kwiet, veur Johan thuuskomt.

Boven ien e badkoamer kleedt ze heur uut, mikt t ondergoed ien e wasmaand en draait e doeskroan open. t Duurt eefkes veur t waarme wotter komt en ze onder de stroal stappen kin, dat zo laang blift ze veur de wastoavel stoan. t Spiegelbeeld kikt heur aan en as vanzulf griepen heur vingers ien e dikke bos gries krulhoar – t is der nog, ales, ze schudt t laangs de blote scholders. Doarnoa dut ze n stapke uutzied om heur hiele bovenlief te zien, de handen goan ien e zied en ze draait e scholders stoadeg hinneweer – beide borsten bennen der nog, rond en vertraauwd.

t Spiegelbeeld verdampt nou t warme wotter stroomt en ze huvert van e doffe woas die zomor over heur komt.

Uut e grote klerenkaast ien e slopkoamer pakt Liesbeth met één greep de donkere jurk veur specioale gelegenheden, de jurk die hielemoal an e ziedkaant van e kast kloar haangt. Weerom ien e badkoamer moakt ze met n schone haanddoek de spiegel dreug, want nou komt het der op aan. Veurzichteg dut ze de jurk over heur kop en trekt hum dan noar beneden: sekuur vlijt ze de bandjes over de scholders, glidt met e handen over t glooiende en deur noar de splitten n endje onder de heupen.

Ja.

t Hoar wordt bozzeld, dan komt n beetje make-up om e ogen en worden de lippen licht stift. Ze dut heur best en dat is te zien, t wordt mooi, ales wordt mooi. Krekt zo as t domt mooi wordt!

De klok wiest kwart veur vier en normoal is Johan om vier uur thuus. Sums wat eerder; hij appt dat dan roem op tied. Mor t tillefoontje lijt onder de kraant en doar wil Liesbeth nou ien elks geval niet op kieken. Ze wiet het zeker: het wordt n mooie middag.

Gaauw dut ze de leste dinkjes; de verwarming hoog want oktober is gien moand veur zo’n blote jurk, de keers midden op e keukentoavel wordt anstoken en e kurk gijt alvast van e vrijdagwien.

Net as ales kloar is heurt Liesbeth de auto vlak veur de garagedeur stoppen, t is ienderdoad klokslag vier. Haalf tegen de hoek van e keukentoavel gijt ze stoan, fier rechtop, zodat e split heur linkerbeen tot boven zien let: ze kent heur man.

t Duurt eefkes veur Johan binnen is, Liesbeth kin ien dit keerslicht zien gezicht niet duudlek zien, mor hij zigt heur vast.

‘Het ziekenhuus, waas der bericht van t ziekenhuus?’

Op dizze vroag het Liesbeth totoal niet rekend. Ze zeit niks weerom, wiet ok niet wat ze zeggen moet. Knikt dan en fluustert ‘ja’, fluustert zo zaacht dat ze t zulf niet heuren kin.

‘Ien t gras zag ik n rond schroeiplak.’ Johan draait noar heur toe, ‘ik eh, ik mos geliek an dien onderzuuk denken en dat e uutslag, nou ja …’

Misschien omdat Liesbeth tegen de keukentoavel stöt, valt e keers om en dooft.