‘Wat is der wel nait?’
‘Der schoot mie wat in de zin. Dat blift den wat hangen.’
‘Slim?’
‘Ach nee, ik wait t nait. t Wil nait echt weg oet mien kop.’

‘Vertel! Mout ik buusdouk der bie pakken?’

‘Ach, wait ik veul. t Is van zo laank leden, mor toch …’

‘Och heden, nee. Opa vertelt. Hest n dreum had? Of is t weer zo’n flaauwsie van die?’

‘Nee. t Is echt oet mien schoultied. Dat krieg je op loatere leeftied wel voaker, dat dingen van vrouger in aine weerom kommen. Ik zat op ulo omreden dat ik van mien pa en moe veuroet mos in de wereld. Ik haar t der nait noar de zin. Ik haar n roar accent en ik zag der aarmoudeg oet en haar n onneuzel brilletje en dat was reden genog om mie te nittjen, te pesten en te ploagen. Aldernoast. Haauwen, schoppen en sloan. Blaauwe plekken en kepodde klaaier. Dingen van schoul, bouken, schriften, zomor kwiet. Van de jongen en wichter dij elke dag om mie tou hongen was der gainent dij mie zag. Ik was der gewoon nait. Allenneg bie t nittjen en zukswat, den was ik vol in beeld. Net as dat widde klasgenootje mit zien swaarde brilletje. Hai was zo deurschienend, zo wit. Hai was klaain en fien. Zien hoar was spierwit. Hai was hoast onzichtboar. Voak ston der in t klassebouk dat e zaik was. As e der wel was, den schoof e bie hoeswaarkklas noast mie achter in t ongezellege, lege hok. Doar zaten we den, drijmoal in de week tot sikkom haalf zes en deden swiegend ons hoeswaark. Ik dee maist of ik slim haard waarkte. Leroar zat veurin achter zien bureau en doar konst hulp vroagen. Wie duurden dat nait. Ik hail nait. In ain ding dochten wie der aalmoal t zulfde over. Niks vroagen. Den was je echt t bokje. Den haar ik bie dij klasgenoten hailmoal gain leven meer. Den was je n studie.

Hai wuir Witbek nuimd en ik was gewoon Boerenlul. Hai zee niks en ik zee niks. Wie zaten noast mekoar en dat was t.’

‘Nou, elk wuir toch wel ploagd op schoul …’

‘Doar gaait t nait om. Op zeker dag wuir der drij moal n grode musical opvoerd. Schoul beston zoveul joar. Der wuir braid oetpakt. n Zoalencomplex was huurd en drij oavenden zol t loos goan. Musicalveurstellen en mit n orkest en mit daanzen noa. Ik dee ook mit. Ik was n achtergrondbedeloar bie n balletnummer over n Perzische maart van eh … Bizet. Ik mos mit aander figuranten wat rond spinkenaaiern achter op t toneel. Carla, de superster van haile ulo, dee heur ballet. Noa de pauze zol Witbek wat doun. Ik haar gain idee, dus ik bleef opzied in gerdienen stoan. t Licht ging aan en doar ston e. In t widde licht zag ik n Pierrot stoan. Wit klassiek pak aan en mit n swaart dopke op kop. Zien gezicht was wit schminkt. Hai bleef doar stoan en t was moeskestil. Dou begon e te bewegen en t leek of e niks meer woog of e van rubber was. t Ging aalmoal zo smui. Hai dee pantomime. Hai haar niks en toch was t net echt. t Was n hail verhoal. Hai speulde n hail verhoal. Dou e kloar was bleef e weer stoan in dat widde licht in t midden van t tenail. Hai keek stief veur zuk oet en luit aarms omdeel hangen. Hai knikte. t Publiek klapte zuk gek en der kwam gain ìnd aan.

Drij oavenden achter mekoar dee e zien act en ale drij moal was t roak. Overdag was e nait op schoul en t duurde n haile zet veurdat e der weer was. In t klassebouk stond den weer dat P. J. du C. zaik was. Dou e den noa n beste zet weer noast mie zat in t hoeswaarkgevang begon ik over dij prachtege veurstellen. Hai zee niks weerom.

Ik ging deur mit mien algebra en hai mit zien Duuts. En dou inaine vruig e of ik wel ais bie hom thoes kommen wol. Op verziede. Zien moe von t goud.

Een poar doagen loater bozzelde ik op fiets noar stroat woar Witbek woonde. Ik kwam in grode stroat oet mit veul gruin en grode vrijstoande hoezen. t Leek wel n groot paark.

Bie t juuste hoesnummer zedde ik mien fiets tegen lanteernpoal. Ik duurde mien gammele deurtrapfiets nait mit te nemen deur zo’n toen, over dat braide pad. Eerst wol ik weerom goan, mor toch drukte ik op bel. t Duurde n zetje en dou dee der n vraauw open. Ze zag der mooi oet. Laank blond hoar en ze druig n prachtege jurk. Ik rabbelde mien verhoal of en ze dee deur wieder open. Ik zag gain Witbek. Ze vertelde dat heur zeun n ingelaste repetitie veur n toneelstuk haar. Hai zol aander week speulen in stuk dat op tillevisie kwam. Ze vond t spieteg, mor ik mos n aander keer beslist weerkommen en den votdoalek mor noa schoultied.’

‘Joa heur, tuurlek. Dat blaike jonkje kwam op tillevisie. Hest maal dreumd man vannacht.’

‘Ik zoesde mien pa en moe net zo laank om kop dat ik op dij dunderdagoavend opblieven kon om noar t stuk te kieken. Doutieds was er sikkom elke dunderdagaovend n toneelstuk op tv. Dou was der mor ain zender. Dat waist ja wel. Omroupster kondegde t aan en doar ging t loos. t Duurde n beste zet en t stuk glee stukje bie beetje deur in swaartwit. Gain Witbek. Mien pa en moe wollen mie aigenlieks aal wel op bèrre hebben en dou ging n deur open op tv en doar stapte Witbek in beeld. t Was hom. Hai speulde tot ìnd tou. Hai dee dat zo schier. Mien klasgenoot op tillevisie!’

‘En hou haitte dat stuk den? En wat speulde hai den? Ha, en dou hest hom zeker aanderdoags om n foto mit handtaiken vroagd?’

‘Dat wait ik aalmoal nait meer. En aanderdoags is e nait meer kommen. Hai kwam nait meer op schoul. Mien leven mit slechte sievers en veul getreiter en gedou ging deur. Over hom, doar wuir nait over proat, dat e op tv west was in n echt toneelstuk. t Ging aal weer gewoon deur. En ik, ik knoeide ook deur, weken achter mekoar. Ook docenten. Lesgeven, bie t wizzeln van lessen in deur stoan en elk dij nait trankiel deur gaang luip aangeven via conciërge bie directeur. Orde mos der ja wezen. Dou ik veur de zoveulste keer nait netjes in gaanzenpas luip, kon ik mie ook, via conciërge melden bie directeur.

Van Ispelen keek mie aan en laagde. t Was n beste zet leden dat ik veur lest bie hom west was, zee e. Hai keek mie aan en ik prommelde dat ik nait goud rechts lopen haar en dat ik n drukker kregen haar, zodounde …

Woar Witbek bleven was vruig ik hom der vot achteraan. Hai zedde zien bril òf en keek mie aan. Hai luip noar zien buro en bloaderde n boukwaark deur. Mit n fluusterstem zee e, dat Jean-Pierre Marie du Chatinaire, dat dij overleden was. En dat ik mos opsodemietern en dat ik nait noar directiekoamer huifde.’

‘Oh.’

‘Nou, dat schoot mie in zin.’