Ien e waarme wiend lopen we vanòf de leste hoge duun noar t straand en e zee. Op dizze vroege julidag bennen der amper mensen op t eilaand en hier – zo ver noar t oosten – bennen we de enegsten. Onderweegs hierhìn liep mien kleindochter nog gewoon n poar meter veur me, mor nou stoeft ze aal verder veuruut, heur swaarte krulhoar daanst op e scholders. Eva is krekt as ik op blote voeten en dragt e schoenen ien e haand, mor ze let e schoenen gunders vallen, net woar t dreuge zaand opholdt. Heur körte broek en t bont kleurde T-shirt trekt ze uut zie ik, dan droaft ze noar t wotter. Ondertied hoakt ze heur bh lös en mikt die noar achtern. Noa n poar stappen ien e vloed duukt het wicht onder en komt weer boven. Het hoar valt ien draaide strengen op heur onverwacht glimbroene huud. Ze lacht haardop, duukt aandermoal en noa n poar sloagen klinkt heur lachen vannijs.

Meer zie ik niet. Mien ogen en ok mien keel drukken dicht: ik zie niks en ik roas zunder geluud. Ik zak deur mien knijen, wor doezeleg – hiet en kold – verboasd en bliede. Ik val ien t zaand: t Zit gewoon ien Eva, net as bij Anne zit t gewoon ien heur!

Het wordt die vroege julidag van laang leden, mien 18e verjoardag, toen ik nog met Hans waas. Hij is bij de tent bleven en hielendal allent loop ik laangs de wotterlien noar t oosten. n Bloemde zummerjurk heb k aan en e zun schient op mien blote scholders: of veurzichtege vingers mien huud verkennen, fel en zaacht toegelieks. Het gluit deur over mien hiele lief, staark, as nooit veurtied. Alles wil ik – nou – en ik loop en zweef en draai en stoa en ik wiet wat ik wil want ik wil zwemmen.

De jurk stroep k uut en spring ien mien ondergoed deur de golven, tot e enkels, knijen, bovenbenen an toe. Droagen wor ik en k loat me zomor ien t wotter zakken, zwem n poar sloagen en goa weer stoan. De zee blift me beetholden en optillen en k oadem zien zolte lucht ien en ien en ien.

Noa n schofke ben k toch weerom op t straand en k wil me deur de waarme zun dreugen loaten of aans de jurk doarveur bruken of zukswat, want as vanzulf doe k het natte ondergoed uut en loop en zweef en draai en stoa argens tussen het hiete licht en het koele wotter.

n Man komt mien kaant uut en as er wat dichterbij is wenk ik hum, met beide aarms. Eerst dan zie ik dat t Hans niet is die me ophoalt, mor n aander man. Dat geft niks, nee, dat geft niks. t Is n donkere man die niet vlak laangs de vloedlien lopt mor meer midden op t straand, hij blift eefkes stoan en komt dan noar mij toe. Hij glimt swaart van t zwit en ik braand geliek deur.

Noatied duken we met n beiden ien e golven, zwemmen elk n poar sloagen tot we nkander weer trevven, haalf ien t wotter. En bij t opdreugen ien t waarme zaand kommen we vannijs soamen.

Doarnoa is t genogt.

De man lopt noar t midden van t straand, gijt verder noar t oosten en verdwient uut t zigt. En ik trekt e zummerjurk aan over mien blote lief en vlieg noar t westen. Laangs de zee, laangs het straand en de dunen waai ik veur altied deur de lucht.

Ien t lest beland ik op e camping en ik zie Hans.

Hans zit op n stoeltje veur de tent te lezen, hij kikt amper op uut zien boek as ik veur hum stoa. Mor de hiele brandeng kolkt nog ien mij: ik trek hum de tent ien en pak deur. En nog n keer vuul ik alles.

Ik wis vanzulf hoe t verder goan zol en zo ging t ok.

Toen ik zo’n twee moand loater vertelde dat ik zwanger waas, piepte Hans wat over n grote schok en der niet aan toe weden en tied neudeg hemmen en wiet ik veul. Ok mamme kwam niet verder as dit soort gejeuzel. Mor beiden harren der niks met te moaken, en met mien leven totoal niks meer. Allent dat leste zee ik heur, mor wel beiden liek ien t gezicht. Doarnoa heb k Hans en ok mien mamme nooit meer zien.

Gien tel spiet heb k had: veur mij waas t al twee moand duudlek zat.

Met mien Anne ging t best, al waas ze t enege kiend vol kleur op t dörp en dan ok nog es zunder pappe. Vanòf t begun heb ik doarover nooit stiekem doan en loater, toen zij achttien wer, bennen we apaart noar de zee, het straand en de dunen west. Veur de wissegheid, dat t veur altied duudlek waas woar zij votkwam.

Ja, en ik dus ok.

Kold wotter drupt op mien rechterscholder en k doe mien ogen open. Eva stijt stief noast me, ze let heur dreugen ien e waarme zun. Misschien wacht ze op mij, denkt dat ik ien sloap vallen ben.

Argens moet ik reren mor der kommen gien troanen.

Dan zeit ze t gewoon: ‘Oma, gijst met zwemmen?’

Veur me uut droaft ze al noar de golven, ze is n vraauw van achttien.