De bleke Nacht
word rood in d’ Oosten un

bi Dau un Dag treckt d’ Sünn anhoog,
schüddt in ’t Riesen hör gleinigegluiend Lechtelicht
schüün over ’t veerkante Land,
de snoorliekelienrecht Sloten bilangs un
dwars over ’t Deep, over Richelpahlen,
Koh-Derenkoien, Vogels an d’ Grund un in de Lücht,
raakt de Windkrachtmöhlens un – batts –

dat neei Quarteer, de neje Husen, backstenen-
rood – stuuv tegennanner – de veerkante
Tuuntjes, de kluterge Kleigrund, dat Klinker-
plaaster van de neje Straat dwars vör de
Gevels, blinkert up de Autos vör de Dören,
brannt sünner Verbarmen up de Butenrollosrolgerdienen
van verdunkerte Fensters in de lechte Stillte.

De Lücht word witt un lurigzwoul naast, as d’
Sünn al hoog up Middag steiht. In eens
is daar en open Fenstergatt, en Drunsen
van Rap. Een Jungkeerl – nix um of an –
bescharrt sien Ogen, befraggt sien Smartphone
– as gewohn – over sien bepahltebegrìnsd Wereld.
Well nu noch slapen hett, word wacker.

Baadkamerröök mengt sük mit Göör van ’t
Burenland. Um d’ Hook kummt nu de
Döner-Express un brengt sien Packjes.
Bi ’t Vertehren in de Tuuntjes sitten de
Mensken binanner up Baadbüxen in de
Middagsbrutthitte, seggen nix – begahn
bi ’t Eten digitale Backjes – grappengriepen

un tiepeln hör Leven so torecht, as se
dat hebben willen in hör Eensaamheid
bi ’t Dubbern van Hip-Hop un Heavy Metal,
un de Dag glidd d’r hen – un in de Avend.
De Hitte blifft, ok de Lawai,
un sachtfoots daalt de Sünn,
verdwient bi d’ Seediek

achter ’t swarte Veerkant
van de grote Fabrik – en tröstelk Ankiek,
Segen un Geriev för de Mensken.

Klik op woorden mit puntjes doaronderHier verschient vertoalen. veur n vertoalen.

Ale dailen van de cyclus Portrett van en Polder bi Sömmerdag:
Prolog | De Sönndag | De Nacht | De Maandag | Epilog