Vandoag is t de dag.
       Ien dit vroege mörnlicht kin k alle schroeven en moeren goed zien – zulfs zunder leesbril – en ik beweeg niet meer: Mien benen stoppen met droaven en mien aarms stoppen met drukken en trekken. Het is kloar, het is gewoon kloar en ik stap van t loopapperoat, wis me t zwit van e kop met n grote haanddoek. n Rooie haanddoek, met opzet, vandoag. Ik moak e haals, nek en aarms dreug, trek het hemd en e bh uut en wrief over mien rug, lief en borsten. Doarnoa mik ik de haanddoek noar boeten, deur t open roam. Even blift het ding haalf an e balkonreling hangen, valt dan uut t zigt.

Veur t doesen pak ik n schone haanddoek en vis weer n rooie uut e stoapel, die gooi k van veròf boven op de kleren van vandoag. Even wiebelt het bultje mor t blift leggen. ‘Hááh’ ontsnapt me.

‘Hááh,’ zeg ik haardop onder t doesen, ‘hááh’ nou t waarme wotter over t hoar, gezicht en scholders golft, ‘hááh’ tot e tonen an toe. ‘Hááh!’

Sekuur dreug k me òf, van boven tot onder en dan goa k recht veur de grote spiegel ien e slopkoamer stoan: hoar-gezicht-haals-scholders-borsten-lief-kruus-benen-knijen-enkels-voeten. ‘Ja.’ Ik kin niet aans zeggen. Ok as ik n beetje draai, de handen op e heupen leg, deurglie noar de billen en weer terug. ‘Ja!’

Ien e badjas goa k noar beneden, zet thee en smeer beschuten an t aanrecht en an toavel eet ik de drie beschuten en drink twee koppen thee. Zunder boek der noast en zunder meziek aan, om ien alle rust te kaauwen en te sloeken, om noar boeten te kieken deur t open keukenroam: blaauwe veurjoarslucht met stille wolken, de grune heeg en t gras en e terrastegels dichtbij. Meer niet.

Dan loop k weer noar boven en ien e badkoamer moak k mien gezicht licht op; allent de ogen n beetje en de lippen vanzulf, ik stift de lippen donkerrood. Het hoar loat ik laang, misschien steek k het loater op as t me steurt bij t waark zometeen. Of vlak veur t noar boeten goan. Nou ien elks geval nog niet, nou wil k nog één moal kieken.

Vannijs goa k noar de slopkoamer en veur de grote spiegel knup k de badjas lös, draai e scholders zo dat er òfglidt. De rimpels om e ogen en ien e haals bennen duudlek zat, mor dat heurt gewoon bij mien leeftied. n Poar voage volden zie ik, zeker bij t draaien en toch, met e aarms noast het lichoam valt het best met. De scholders mooi bol, de aarms steveg van t drukken en trekken mor niet te dik, krekt as de bovenbenen woar de spieren zichtboar onder t vel spannen. De borsten bennen hooguut twee stevege halve appels en de navvel is zuver rond. Nee, echt nargens is vet.

Ienderdoad, het is kloar. Ik kin an t waark, nou kin k ien t lest deurpakken.

Ien e badkoamer klee k me aan: gewoon ondergoed en sokken, n donkere spiekerboksem en n voalgruun T-shirt, ik poets mien tanden en doe t hoar even ien n steert. n Leste moal kiek k doar ien e spiegel, dan is t genogt.

Uut e schuur hoal k de gereedschapskist en ien e sportkoamer leg ik n poar schroeve­draaiers, tangen en dopsleutels ien n riegje op e grond. Krekt zo as de monteur t dee die t loopapperoat n tied leden brocht. Volgens mij zette hij t lest de drukstangen der aan en dus doe ik die t eerst: met links de juuste tang om n moer en met rechts de schroevedraaier. Alle keren tel k eefkes hardop: ‘één – twee’ en k draai ze prebleemloos lös; twee moal drie schroeven van e ene en twee moal drie schroeven van e aander stang.

Nou heb ik genogt kracht, ja, ik verbeel me zulfs dat ik t makkelker doe as toen die monteur. Beide stangen kommen tegen de muur en host waas k deurgoan en har t hiele loopapperoat uut nkander hoald mor dat huuft niet, teminnent, nou het dat gien hoast. Nee, ik moet mien krachten spoaren veur zo meteen.

Veurzichteg, met e twee stangen ien e haand loop k de trap òf noar beneden, mor ien e gaang bedenk ik dat één stang beter is en dus breng ik één zo’n ding terug noar de sportkoamer. Doar stijt t loopapperoat. Zo haalf sleupt liekt het nargens op: twee grieze planken net boven de grond en wat onduudleke buizen. Even tik ik der tegen met e voet en zeg t vertraauwde: ‘één – twee, één – twee,’ veur k weer noar beneden goa.

Gelukkeg is t nog vroeg, t is eerst haalf tien en die vraauw begunt heur rondje altied klokslag tien uur. Tien uur, al zo laang ze hier woont, al zo laang ze de buurt onveileg moakt met dat strakke lichoam en dat blonde wapperhoar. Ien elks geval al vanòf dat mien Sander, niet meer veur mij allent koos.

Mor nou, noa al die moanden is t mien beurt; noa alle uren droaven, drukken en trekken op het loopapperoat kin dat ding vot.

De donkergrune regenjas doe k aan, de ene stang gijt as n soort kruk onder mien aarm en zo loop ik achterlaangs noar de dikke beuk an t begun van t bospad. Of misschien beter, an t end van t bospad – vanuut die Sonja bekeken dan. Hier komt zij op t lest veurbij. Altied, altied noa heur rondje deur t bos.

Krekt as met n honkbalknuppel moet het en onder t wachten oefen ik de slag: ‘één,’ n mement wachten en dan ‘twee.’ Nog n keer: ‘één,’ n mement wachten en dan ‘twee.’ Noa n poar moal heb ik de juuste slag te pakken. En op e juuste hoogte.

‘Ah, doar komt ze!’ De rooie sportkleren bennen van verrens te zien, ok de schoenen lichten rood op. n Beetje bogen – ze is misschien mude – zie k heur ien n sukkeldrafke laangzoam dichterbij kommen. Ze het meziekdopkes ien e oren, ze het n petje diep over de ogen: Zij het niks deur. Stief druk ik mien rug tegen de dikke beuk, haauw nog één moal met e stang n oefenslag ien e lucht. Ien mezulf tel ik òf: één, n mement wachten en dan …