k Rol miezulf noar d’grode toavel, woar d’ol vraauw aaltied zit en in t Dagblad kikt. k Knup n proatje mit heur aan. ‘Kom,’ zeg k, ‘k wil mie n poar koartjes kopen om te versturen.’

‘Doe koartjes versturen? Doe worst hier verpleegd. Ze mouten die koartjes sturen!’

‘Joa. Dat gebeurt ook wel.’ k Wil mien kameroad van dik over de negenteg waiten loaten wat d’reden is dat k nait bie hom komen kin in verzörgenshuus.

In rolstoule schoef k noar t winkeltje tou en k zuik n poar geschikte koartjes uut. As k de vraauw betoalen wil, zegt ze mien noam, mit n vroagtaiken derachter.

Ik knik.

‘k Heurde t aan dien stim. Van de radio, hè. Wie hebben soamen op Walstraschool zeten in Kropswòlle. Meester Duzzeljee. Zugst t nait?’

Ik kiek heur goud aan. ‘Nee, t spiet mie. k Zai nog niks bekends.’

‘Maria Zuur,’ zegt ze.

n Poar vlindertjes, doar k van dochde dat ze al laank dood waren, ruiren zok in mien lief. Maria Zuur. ‘As wichter traauwen, kriegen ze mainsttied n aander achternoam, hè,’ zeg k tegen heur.

‘Doe schrifst. k Lees t wel,’ vertelt ze. ‘En vieftien november treedstoe op in van Beresteyn. k Heb al n koarte kocht.’

k Denk noa. t Is april en november is zo wied vot. Òfstand van verpleeghuus noar theoater tou is mor n hoanetree. Kinst t lopends doun. Ast goud lopen kinst teminnent. Mor k mag beslist nait op mien voude stoan. Braandwond is nog nait genezen deur mien suker. k Hol ale vertraauwen. Garanties kinnen ze mie nait geven.

k Vroag Maria noar heur levensloop. Zai is vrijwillegster in dit winkeltje. Om wat omhaands te hebben. Zai het t swoar veur d’koezen had. Bliede en daankboar is ze dat ze nog leeft. Heur dochter waarkt hier as verpleegster. t Begroot mie slim veur dij laive, zörgzoame Maria van vrouger.

Achteraan in t klaslokoal zat k in zesde klazze. Maria zat veuraan bie t schoolbord, n klazze leger en n joar jonger as ik. Soms keerde ze heur gezichte en den zag ze mie zitten. Of keek ze mie verbie? Heur glimlaach huil mie snachts wakker. Heur ogen mit twinkelnde lichtjes van binnenpret.

t Gerucht verspraaidde zok in speulketaaier over t schoolplaain dat Maria verhuzen ging noar d’Noordoostpolder. Dou k t gewoar wui, heb k der snachts op bèrre gain oge van dichtdoan. n Proatje mit Maria moaken dee ik nait, duurfde k nait. Mog ik den ook nait meer noar heur kieken blieven?

Mien moeke vruig, dou k mit heur allain in koamer was: ‘Henkie, bistoe gek op n wichtje?’

‘Wat den! Hou kom je derbie!’ snaauwde ik heur òf.

‘k Was boven dien bouken aan t ofstovven en dou vuil der n pepiertje op d’grond. k Heb hom lezen.’

‘Joe mouten van mien spullen òfblieven. Rötwief! k Mag joe nooit weer lieden! Smoor om mie!’

k Was n joar of twaalven, Maria n joar jonger. Dat k Maria hier in verpleeginrichten Veenkade in Veendam, noa zo’n vievenviefteg joar, tegenkomen zol, is ja n groot wonder.

En dat ik zomor mit heur proat heb asof der niks gebeurd is, dat is nog n veul groter wonder.