Nou moeke dood is, komt e mit regelmoat even aan. Mainsttied onverwachts. Den proaten wie over van alles, mor t mainst over moeke. Mien moeke was n echte daaiernpuut, mor pa nait. Hai mag gain katten lieden. Woar komt dij ofkeer vot? Ik kin mie heugen dat moeke n moal tegen mie zee dat pa in Schewolle, zien geboortedörp, vrouger n bienoam haar. Ze nuimden hom poesie. Ik kon t nait leuven. Poesie! Is dat n noam veur zo’n lange slörm as mien pa? Mainsten in dörp zeden nait van Puister, mor bruukden d’Grunneger achternoam Poester. Vandoar poesie. In dij tied haren n bulde lu n bienoam. Twenteger – daarteger joaren van d’veurege aiw.
Vroug in de middag belde hai mie op om te zeggen dat e mie zien nij pak even zain loaten wil. Vrougerjoaren druig e op zun – en warreldoagen olle klaaier. Hai was n knuterboas en haar aaltied wat omhaands in zien schuurtje. Op zundagmiddag spoorde moeke hom voak aan van: ‘Zolst die nait ais omtrekken goan, Wezzel. Aans is de zundag veurbie en k wol der nog wel groag even uut.’
Ooit kwam ik van t waark, schoof aan veur t oavendeten en dou vruig pa: ‘Hou vindst mien nij pak dij doar hangt. Magst hom wel lieden?’ ‘Mooi, ‘ antwoordde ik. ‘Dij zel wel n poar sinten kost hebben. Nou goa ik zeker mit kostgeld omhoog?’
Hai gloop mie maal aan.

Veurdeurbèlle gaait. k Loat mien pa derin. Hai het nog gain voude over drumpel of hai ropt: ‘Minsen, wat n lochem ja! Wat n staank! Aldernoast nog aan tou! Is dat n kadde dij verröt is, of hest zulf in de boksem scheten!’
‘Moi,’ groet ik hom. ‘Kom derin, pa.’ Hai kikt om zok tou in mien koamer.’Wat is dat veur n swaarde dont hoar doar veur kaggel.’
‘Da’s Spinner. Dizze koater heb k van mien buurvraauw Natasja kregen dou ze verhuusd is. n Haile dikke laiverd. k Bin al mit hom noar daaiernarts west en heb hom helpen loaten. Mor t is wel aine mit verdaipens.’ Voader gromt wat. ‘Den pazen ie mekoar net ja.’
Ol man lopt noar stoule bie t roam, trekt neuze op en begunt te snoeven. Zien grode haand vuilt aan stoule. ‘Kaddehoaren,’ is zien vranterge kekluzie. ‘Hest ook n ol boksem veur mie, dat k hier even fersounlek zitten kin?’ k Heb hom deur en hap nait. Hai gaait zitten. Zien ogen goan d’haile koamer in t ronde. Hai schudt mit kop: ‘Dij kunstenmoakers binnen aalmoal apaarten. Der deugt gain steek aan d’mainsten! Hest d’haile kwinde volhangen mit taikens, schilderijen en overaal staait wat. Nog even en t is hier zo vol, dat den kinst der zulf wel uut goan.’ k Goa noar keuken tou en moak mien voader n kop kovvie.
‘Dij gekobe joegeldebom,’ wil k nait hebben, hur.’ ropt e mie noa mit zien swoare stim. ‘ k Wil n goie bak kovvie en aans dou mie n mor n glas gemaintepils tou kroane uut. Den moak ik miezulf thuus wel n kopvol.’ Zien reuma plagt hom, stel k veur miezulf vaast.
‘Komt veurmekoar.’ As wie baaident achter n kopvol waarm drinken zitten, schoedelt pa aal wat op stoule hèndeweer. Hai beweegt zien bainen aingoal en den blast e n pluuster van zien kolbertje en dut net of moakt e mit n beetje spije n vlekkie vot van zien broek. ‘Hou vindst mien pak. Vanmiddag kocht in Veendam.’
‘Schier,’ zeg ik. ‘Heb je hom kocht op de grui?’ Hai zegt niks. Voader en ik, baaident binnen wie nait staark in mekoar kompelminten moaken. Noa n zetje kikt e over zien rechter scholder noar boeten. ‘Wel is dat wicht. Boudel gobbelt heur in t bloesie ja. Zai gaait trappens op noar boven.’
‘Da’s mien nije bovenbuurvraauw. Zai woont nog mor kört boven mie mit heur jong.’
Voader schudkopt: ‘Och, och, och, ze hebben titvet nog op waangen zitten en den hebben ze al verkeren en schaiten bie mekoar op nust. Dat mozzen wie vrouger nait lappen.’ Ik bespeur wat van spiet in zien stim.

Wie hebben t nog n zetje over ditten en datten, ol man en ik. Aalgedureg vaalt n stilte tussen ons baaident, dij in onze gedachten opvuld wordt deur moeke heur aanwezeghaid. Den komt e mit muite in t ènde en mit stramme ledemoaten van t zitten gaait e richten koamerdeure. Mit snittert hom mien graauwe kadde bie d’bainen langs noar binnen tou. ‘Kerel, man!’ ropt mien voader verschrikt uut, ‘komt der morzo zo’n dikke snorrekever op mie of stoeven. Woar komt dat baist nou zo gaauw vot. Ik kin de bainen hier wel breken. Houveul van dij katten hest wel nait. Zitst der ja hailmoal onder. Ik kom hier nog ais n moal maal te onpas bie die in huus. As k hier nait over n lözze madde stroekel, den worden dij katten mien dood nog n moal. Zugst mie hier vot nait weer, hur! Aju!’
‘Wacht, k zel joe der even uut loaten. Nou, tot n aander moal, pa, hè. t Was even gezelleg. Even, hur. Tot kiek!’

Moanden loater op n oavend tegen elf uur: mien voader aan telefoon. Hai vragt hou t nou mit mien doodzaike kadde is. Daaier het t aan heur leste zucht oâdem tou. Aan zien stim te heuren is e der laank nait gerust op. k Zeg dat k der gain vertraauw meer in heb en dat k baange bin dat ze mie dood gaait. ‘…Zunde…’ zegt e mitvuilend …’Zunde… Most der mörgen mit hèngoan. k Zol heur nait laanger lieden loaten, as k die was.’
Ik heb gain woorden, mor wait dat e geliek het. ‘Weltrusten, hur,’ zeg ik. Den leg k telefoon hèn, zet tv uut en moak aanstalten om op bèrre te goan. t Duurt laank totdat k sloap te pakken heb.