Hier moet het weden. Veur de wissegheid pak ik de toestuurde gegevens der vannijs bij en t liekt goed: “De 2e ienham van t meer, ongeveer woar de weg en t fietspad splitsen en dan bij de wotterkaant n endje rechts. Zo’n 20 meter.”
Het is n mooi grasveld tussen de bomen; van t fietspad lopt het òf noar beneden, tot de oever en n lut strandje. De middagzun valt recht op het gras, op de strook geel zaand en t let golfkes spiegelen en oplichten. Ja, hier moet het weden.
De fiets met e zwoare tassen nem ik met tot midden op t veldje en leg doar t statief, de film- en fotospullen en e verrekieker op e grond. Doarnoa gijt de fiets weerom noar de baarm van t fietspad. Der is gien mens hier, het weer is rusteg en e zun niet te fel: met n beetje geluk krieg ik die iesvogels goed op e film en foto.
Met e verrekieker om e nek loop k laangzoam noar t strandje om te kieken of t aalmoal klopt en warempel, n stukje noar rechts stekt e vlakke wortelkloet van n omvallen boom omhoog. As ik de kloet van boven noar beneden bijlaangs goa, zie k geliek n rond gatje, zulfs zunder verrekieker. Dat moet het nustgat weden en k sloep weerom om de telescoop te hoalen.
‘Meneer . . .’ n Jonkje kikt me aan, ‘meneer, wat bisstoe an t doen?’ Hij zeit het zaacht, fluustert host, mor ik schrik toch. Het is n jonkje van n joar of acht, zien hoar is nat en hij het n kleurde handdoek om e scholders. Eerst nou zie k verderop nog zo’n handdoek ien t gras leggen.
‘Kiek doar’ wies ik, ‘doar zit het nust van n iesvogel, van die blaauwe vogeltjes bennen dat. Die wil ik groag filmen en op e foto zetten. Dat goa ik doen. Kom mor veurzichteg met, dan kinst ze misschien ok wel zien.’
Het kereltje knikt en k doe n fluustervinger veur de lippen en hij dut me noa. Mooi zo. We sloepen soamen noar de wotterkaant en k draai de verrekieker schaarp, haang die dan bij t jonkje om e nek en beduud dat er op t klapstoelje zitten mag. Hij is oardeg handeg met het ding en krigt vast het nust en sums ok de iesvogels te zien. Moesstil zet ik t filmapperoat op en al gaauw krieg ik alles ok goed ien beeld: het aanvliegen, het landen en t aanbieden van de viskes.
n Mement loater heuren we van verrens één met rustege sloagen ons kaant uutkommen; n vraauw zwemt host tot an t begun van t strandje.
‘Oma,’ het jonkje noast me fluustert heur kaant uut, ‘oma, zachtjes hur, wij kieken noar vogels. Iesvogels.’
n Vraauw ien n streept badpak komt uut t wotter omhoog, gijt op e knijen leggen, pakt n kruk die an e ziedkaant van t strandje delzet is en gijt dan stoan. Eefkes wacht ze en stapt dan op e kaant. t Is n lange vraauw en al is heur hoar griezer as mienent, toch liekt ze vrij jong; misschien deur t slanke lichoam of deur t zummerbroen. Weer wacht ze en kikt noar heur kleinzeun en noar mij en dan zie ik ieneent n groot litteken – as n rits – laangs heur bovenbeen. As vanzulf draai k n beetje noar t filmtoestel, dan gaauw even terug en n tel zien we mekoar recht ien e ogen, knikken nkander dan toe. Zunder hoast lopt e vraauw noar de handdoek verderop.
Even loater krieg ik van t jonkje de verrekieker terug en hij zeit dat er noar zien oma wil, mor host meteen doarnoa stoan ze nou beiden noast me. t Gijt aalmoal vanzulf: ik geef de verrekieker an de vraauw as ze op t klapstoeltje zit en nem zo laang heur kruk over. Ombeurten holden kleinzeun en oma de kieker veur de ogen, zwiegend. Tot ze kloar bennen en teruggoan noar heur plakje.
Argens ben ik dan ok kloar.
De statiefpoten schoef k soamen, de opnoames loat k even over de schaarmkes vliegen om n iendruk te kriegen en stop doarnoa de toestellen ien e tassen. As alles midden op t grasveldje lijt, wil k de fiets ophoalen en krekt dan wordt roepen:
‘Meneer!’ t Is n soort haardop fluustern wat e vraauw dut, mor t is duudlek genogt. ‘Meneer!’
Wel wiet is mien hulp neudeg bij t opstoan of is der aanswat en ik vlieg al.
‘Misschien kinsstoe overmörn, dunderdagmiddag, helpen. Ongeveer dizze tied, zo tussen haalf vief en vief. En weer hier.’ Heur stem klinkt zaacht en toch komt t der zunder oarzeln uut – al verbeel ik me dat ze kleurt.
‘Dunderdag. Ja, dunderdagmiddag kin ik wel.’ Mien tied kin k gelukkeg zulf iendelen en veul vaste opdrachten heb k van e week niet. ‘Helpen?’ vroag ik veur alle duudlekheid, ‘eh, moet ik ok wat metnemmen: gereedschap, fotospullen of zo?’
‘Nee. Mor die fiets is wel handeg.’
Ik knik want ik kom altied op e fiets. Meer zeit ze niet en dus begun ik de tassen en t statief op te loaden. Bij t votrieden steek k mien haand omhoog. Dat doen de vraauw en t jonkje ok, beiden. Eileks har ik ze n haand geven moeten, bedenk ik onder t votfietsen.
Roem op tied ben ik bij t grasveld en loop t leste endje noast e fiets tot an t strandje, net of de vraauw vannijs uut t wotter kommen zel. Mor nee, doar zwemt gieneen. Rechts zie k de wortelkloet van e omvallen boom en dus trekken mien ogen doarhìn. Juust dan schut n blaauwe flits veurbij. Ah, ze bennen der dus nog.
Ik draai me om en ienderdoad, verderop zie k de vraauw en al kin k niet an heur zien of ze net zwommen het, ze zit weer op n kleurde haanddoek. n Dichtsloagen boek lijt vlak veur heur, n leesbril is noar boven schoven, tot ien t haalflange hoar. Ze zwaait en geliek loop k op heur toe, stop dan n endje van heur òf. We vienden beiden even gien woorden, en begunnen doarnoa toegelieks te proaten: over kleinkiender en iesvogels, over t waarme weer en t hier op tied weden.
Hieltied zit zij op e haanddoek en stoa ik n stukje veur heur; ons gesprek dooft zo as t eerder opvlamde. Ieneent moet ik denken an t fietsehok van school en mien allereerste òfsproakje.
‘Ja, t waas nogal n vremde vroag eerguster, gelukkeg datstoe der nou om lachen kinst.’ De vraauw glimlacht, krekt as ik bliekboar. Liesbeth hiet ze en bij t veurstellen holdt ze mien haand zo beet dat ik heur toegelieks overènde helpen kin. We loaten nkander doarnoa meteen weer lös en zij stopt e handdoek en t boek ien n scholdertas, de kruk moet om e bovenaarm en ien e haand.
n Poar stappen lopt ze veur me uut, tot t fietspad en e weg en nog altied wiet ik niet woar ik met helpen moet en ik blief achter heur lopen en ok as ze stoanblift wacht ik achter heur.
‘Nee, doe moest met me oplopen, noast dien fiets. Gewoon midden op e weg,’ bepoalt Liesbeth. Noa n poar meter stopt ze weer en ik dus ok. ‘Normoal komt ons zometeen n blaauwe auto achterop en tegen die tied moeten wij ien e baarm stoan. Doar omhels ik dij en doe lijst dien aarms om mien rug.’
‘Oh.‘
‘Het is mien man, ien die blaauwe auto,‘ draait Liesbeth noar mij toe. ‘Op dunderdagmiddag komt er altied even thuus om oavends noar de club te goan. Noatied gijt er weerom noar zien nije vriendin. Wij hemmen eileks gien contact meer.’
‘En doarom moet ik, moeten wij . . .’ perbeer ik, mor wor geliek onderbroken:
‘Dien fiets hier, ja zo, net op e weg.’ Liesbeth zet heur kruk der tegenaan en trekt me an beide handen met. ‘En wij doar, gaauw dien aarms om me toe!’
Liesbeth voldt meteen ok heur lippen om mien mond en ik sluut de ogen, open ze dan weer, want ik ben gien veertien en ik ben niet ien t fietsehok. Zodoende zie ik n blaauwe auto aankommen, òfremmen vlak bij mien fiets en doarnoa heur ik hum weer optrekken. En n endje verderop vannijs staark remmen.
Ons lippen loaten lös, ons aarms niet.
Wij zien beiden dat e auto keert en laangzoam ons kaant uutkomt. Liesbeth en ik wieten meteen wat we doen moeten. En ons monden, lippen en tongen wieten dat ok.
De auto ridt tot pal noast ons, tikt dan sekuur mien fiets ondersteboven en geft gas: kroakend goan de banden over de fiets en e kruk hìn. Mor wij blieven stoan, Liesbeth en ik blieven stoan.