De enorme vlakte mul zaand strekt hum uut noar t wotter en waaiert noar links en noar rechts. Fiene voetstappen goan over duuntjes die deurlopen tot de zee, ver vot. Vlakbij, op t dak van t straandpaviljoen, krijst n zilvermeeuw met lange uuthoalen, zien kop boegt doarbij van achtern noar veuren en terug bij n nije uuthoal. n Antwoord komt van n poar aander grote vogels die ien t zaand stoan, ok heur koppen boegen met ien t kaboal, of ze t uutspijen. Dan worden ze stil, spreiden ien alle rust e vleugels en vliegen op. Verdwienen.

Wel wiet moaken de golven geluud, mor dat is hier niet te heuren. Der is allent n beetje wiend en ons oademen – meer is der niet. De störm van eerder, van vanmörn nog, is verwaaid en t wordt vast nog n biezundere middag.

Stil blieven we kieken: over t wiede straand tot an e verre golven die zaacht aanrollen kommen. Eileks wil k hier de hiele middag wel stoan blieven; luustern noar t beetje wiend met die poar meeuwen en kieken noar t lege straand. Mor Ria wil verder. Ze trekt n beetje, vuul ik, mien ienhoakte aarm gijt wat noar veuren en k verzet doarom ok de wandelstok – tot we lopen, laangzoam lopen deur t mulle zaand en ien t lest over t harde zaand.

Bij de eerste vloedlien moet ik eefkes stoan blieven want ok al kin ik goed op Ria’s aarm leunen en op mien eigen stok, het valt me niet met.

‘Ria wicht, ik moet hier n mement stoppen en uutpoesten.’ Ik zeg het gewoon, noa de leste operoatsie zeg ik zuks gewoon; zij is per slöt zo’n stuk jonger as mij en zij is wel gezond.

‘Ik zol t liefste …’ begunt mien vraauw, mor moakt heur zin niet òf.

Misschien wil ze zwemmen of aans met e voeten ien t wotter, dat zol ze ien elks geval vroeger geliek doan hemmen. En nou kin dat niet meer denkt ze, allent omdat ik net n beetje op heur leunde onder t lopen.

‘Ik zol t liefste schelpen zuken, n endje verder noar t oosten heb ik eerder geregeld wulken en zo vonden.’ Ik zeg het zo’n beetje veur me uut, tegen mezulf liekt het en k loat Ria’s aarm lös en loop n poar stappen, draai me om en blief dan stoan.

Ria stijt nog op t zulfde plak, ze knikt. Dan dut ze de sandoalen uut en let die doar leggen. ‘Dat schelpen zuken is best. Ik blief hier bij t wotter. Over n haalf uur bist wel weerom, hè?’

Over t harde zaand loop ik n endje noar t oosten, wel viefteg, wel honderd meter en eerst dan stop ik en draai me om. Ria stijt ientussen tot e knijen ien e zee en even zwaai ik met mien stok. Ze wuift niet terug, bliekboar zigt ze niet dat ik noar heur kiek.

Dichtbij de golven is de grond oardeg haard en doar wil t lopen best; laangs de eerste vloedlien goa k noar t oosten en ik tel: honderd stappen – eefkes wachten – weer honderd stappen – eefkes wachten – en deur mor weer. Noa n schofke draai k vannijs, om noar Ria te kieken en noar t trokken spoor van voetstappen met n wandelstok-gatje der noast. Nee, ik zie heur niet, mor t spoor wel, dat volgt, dat lopt tot noast me. Nou nog n lut endje veur t schelpen zuken en dan weerom.

Vertraauwde schelpen bennen der genogt: nonnetjes, kokkels, zwaardschedes, hiel veul zwaardschedes mor niet echt wat biezunders en k besluut deur te lopen tot ik n wulk of n oester heb. Nog één keer goa k honderd stappen, laangs n golvende rieg krekt aanspoelde schelpen, dan geef k het op: t is nog n best ende terug en die wotterege veujoarszun geft amper waarmte. Ik draai n rondje om mien wandelstok, host zo as Fred Astaire t ien n film dut. En ik goa weerom.

Nee, toch niet: ik heb gunders n vremde vlucht meeuwen zien, leuf ik. Nog n endje verder noar t oosten hangen meeuwen ien e lucht, ze blieven rond één vast plak zweven, ze moaken rondjes zie ik, nou k dichterbij kom. Of ze an taauwkes hangen goan ze linksom en linksom en blieven kolken boven n grieze bult. Zilvermeeuwen bennen het, wit en groot met gele snoavels, n stuk of tien tel ik, mor t kinnen ok meer weden want n poar landen, schoeveln de vleugels te plak en vliegen op, landen dan weer.

Die grieze bult bliekt n zeehond, n jonge zeehond – met e steert noar me toe lijt het dier op t natte straand, de kop is niet te zien.

‘Hééé,’ verjoag ik met e wandelstok boven me de draaikolk zilvermeeuwen, ‘hééé!’ De witte vogelwolk verschoeft n beetje en hangt nou scheef boven de zeehond, ien n soort bogen kegel. Mor ze landen ien elks geval niet meer op e grond, ze blieven op n òfstandje boven metdraaien. Ze krijsen, ze schelden, ze vluken en ientussen stijt e kegel weer recht boven de zeehond. Eerst nou zie ik het: t dier het n brede streep, n kroag duuster bloed over zien rug.

Ieneent moet ik host overgeven en geliek zak ik deur de knijen, mien haand met e wandelstok blift roar noast me stoan. Eén, twee moal knipt mien moag t eten omhoog tot ik stoan goa. Dan is t over.

Veurzichteg loop ik t halve rondje noar de kop van e zeehond, mien stok hol k omhoog, tegen de roofmeeuwen: ‘Hééé, hééé!’

De snoet lijt op t zaand en t dier kon al wel dood weden. Ik moet het wieten, ik moet het zeker wieten en met e punt van mien stok druk ik tegen de neus: laangzoam gijt e kop n endje omhoog en we kieken nkander aan …

‘Ah, verdomme.’

De kop zakt terug op t zaand en ik doe n poar stappen noar achtern. Dan landt n enorme meeuw op e rug van t zeehondje, hapt ien e kroag en vlugt meteen doarnoa op. Ik vuul het ok, tot ien mien moag.

Weer gijt e kop n endje omhoog en we kieken mekoar aan, vannijs en ik wiet het nou zeker: ik goa recht veur de zeehond stoan, keer de wandelstok om, richt, en tel tot drie. Het kromme handvat klapt midden tussen de ogen, de stok brekt egoal middendeur.

Ik blief stoan, even, val dan achterover en blief leggen. Blief leggen tot ik toch ien t ende kom, de aarms en ellebogen onder me krieg, mien kop en rug boeg en zit. Ja, tot ik zit.

Ik zie dat zo’n enorme vogel vlak noast t dooie zeehondje landt, noar zien snoet lopt en der opstapt. Om, vast om met de gele haksnoavel n oog uut te pikken. Weer vuul k hoe mien moag soamentrekt.

‘Hééé,’ gooi ik n haandvol hard zaand en kroep noar veuren. Troag vlugt e meeuw op, draait doarnoa met e aandern rond ien e krijsende kegel boven me. Gaauw kroep ik noar de kop van t zeehondje, rek noar zien steert en draai t beest met één slag. Het lukt om op te stoan. Ik boeg noar veuren, pak met beide handen de steert en loop achteruut, bogen loop k achteruut noar t wotter en trek het zeehondje met. Stap veur stap, links – rechts, links – rechts tot de golven om mien voeten, enkels, knijen spulen. De zee nemt het dooie dier van me over.

Ik loat me op e knijen zakken en kroep deur de golven, noar t straand moet ik, wil ik – het zaand onder mien handen en knijen drift vot, het wotter klotst over mien voeten, mien benen, mor ik kroep deur, kroep tot ik ien t lest op haard zaand kom. Mien kop, aarms, scholders – alles is mude – mien kop, mien gezicht valt op t harde zaand. Bloed pruuf ik en k perbeer t uut te spijen, t bloed en t zaand. Het lukt niet, ok al zit t veur ien mien mond.

Ik kroep op handen en knijen, ik schoef. Ik heur de draaikolk boven me, ik wil de meeuwen met mien stok verjoagen, wil ‘hééé’ – wil ‘Ria’ roepen. Mor ik heb gien stok. Ik heb gien stem.

Nog net veur de eerste meeuw op mien rug landt, druk ik de handen veur mien ogen.