(Mien eerste Facebookcontact)

Klokslag haalf acht wor k veur de wekker wakker en ok al komt licht deur de gerdienen, vanmörn blieven die dicht. Gelukkeg is t weer zotterdag. Krek as aans goa k van berre, was me, loat e doeven en pieken der uut en eet even wat. An t aanrecht poets ik mien tanden en blief ien e keuken, doar moak k gaauw alles kloar; smeer beschuten, zet e gloazen soamen met n mooie fles en n kurketrekker, n wotterkan en zukswat op n dienblad. Dan doe k hondebrokken ien e bak, hoal de mand uut e trapkast en breng die noar de bijkeuken, mor Kasper is der nog niet. Misschien is Janna vandoag zunder hond kommen, want ik meende dat e achterdeur net al open en dicht ging.
Het klopt, ien berre lijt de verwachte glooiende heuvel onder t loaken en ik kroep doar lekker achter, noadat k eerst het dienblad op t toaveltje zet en mien badjas an t hoakje hang. t Blift stil onder t loaken en k wacht even òf, zuuk dan met beide handen Janna’s nek en scholders.
‘Vandoag mog ik van mamme.’ t Wordt fluusterd. Mien doemen hol k hieltied veurzichteg ien heur nek, mien vingers rond heur scholders en toegelieks kom k op e ene elleboog wat omhoog en zie ienderdoad dat t Janna niet is. Heur dochter lijt vlak veur me, ja, t is Annemieke. t Zulfde fiene postuur het ze, t zulfde körtknipte hoar, mor t is echt Annemieke. Zij lijt hielendal an e raand van t berre, strak op e zied en t liekt of ze gien ondergoed of nachtpon aan het. Ik kin niet zo gaauw wat bedenken en zwieg. Ientussen hol ik mien handen hieltied rond heur scholders. Noa n tiedje glieden die deur laangs de scholderbladden, aarms en rug noar beneden en dan weer noar boven. En vannijs en vannijs; onder heur huud kin k de spieren vulen en ik wrief sums steveg met vlakke handen en dan weer zaacht met e vingertoppen, striek tot t haarde votvluid is.
Noa n tiedje rolt Annemieke van heur zied op e rug; mien rechterhaand blift onder heur nek en ene scholder, mien linkerhaand glidt laangs de kin en haals noar beneden – dan draait ze t gezicht mien kaant uut, knikt me toe; n knipoog met twee ogen toegelieks: Om deur te goan, nou soamen.

Tegen n uur of tien heur ik ieneent Kasper en stijt Janna onverwacht ien e deur. Net veurtied heb k de aanbroken fles votzet en e bruukte gloazen stoan al onder t aanrecht. An e keukentoavel zit ik achter de kraant, mor k kom meteen ien t ènde. Janna kikt bedrukt, ze let e honderiem lös zodat Kasper bliede tegen me opspringt. Doadelk denk ik dat der wat is met Annemieke, mor nee.
‘Annemieke lopt zingend deur t huus, dat is het niet. t Is meer de hond, die is de hiele mörn slim ongedureg. En ik, ik ok.’ Ze stijt nog haalf ien e gaang as ze t zeit, heur ogen richt op e schoenpunten. t Liefst waas k noar heur toevlogen en toch doe k het niet: ze zigt der zo mooi uut, verlegen host.
‘Nou wicht,’ en k perbeer niet te lachen, ‘ik docht dat Annemieke spiet kregen har, mor volgens mij hestoe spiet kregen.’ En zunder heur aan te kieken loop ik noar t koamerroam en doe de gerdienen dicht, zet n nije fles wien met lege gloazen op n dienblad en fluit Kasper noar de bijkeuken, noar zien mand en etensbak. Weerom ien e gaang stijt Janna onder aan de trap, ze wacht op mij en lacht me toe. Met het dienblad ien e handen gijt ze veur me aan noar boven.
Zo’n beetje as de allereerste keer vuult het om distied en op dizze menier: t is gewoon weer slim spannend en we helpen mekoar veurzichteg met t uutkleden. t Is n goeie gewoonte worden om noa n drokke week het weekend zo te begunnen. En veur t eerst ien tieden blieven we noa t vrijen langer leggen, drinken n tweede glas en vandoag volgt zulfs nog n mooie toegift.

Bij t wakker worden dringt e mörnzun al deur de sloten gerdienen en t belooft n prachtege dag te worden. Meteen – as op aander zotterdoagen – goa k van berre en moak alles kloar veur t begun van t weekend; de doeven en pieken loat ik der uut en k zörg veur n dienblad vol lekkers: van wien en wotter tot smeerde beschuten en haarde broodjes.
An t aanrecht poets ik mien tanden en blief ien e keuken wachten op Janna en Kasper, mor heur dan an t kroaken van e trap dat ze ientussen al noar boven gijt, dit keer met e hond. Gaauw nem k het dienblad en stoef ik ok noar de slopkoamer en zie gelukkeg de bekende heuvel onder t loaken. Het dienblad komt op t toaveltje, mien badjas an t hoakje en ik schoef ok op berre. Onder t loaken vien k geliek Janna’s scholders, nek en hoar, of nee, t is laang hoar ien n steert!
‘Ik ben t, Sacha. Ik mag veur Annemieke aan, zo is t òfproat.’ t Klinkt hiel beslist, dizze vraauw oarzelt niet, mor ik vien zo gaauw gien antwoord.
’Het ston aalmoal op Facebook, ik zit veul op Facebook,’ verduudlekt ze. Volgens mij is ze ientied n beetje noar achtern schoven, want ik vuul dat ons benen nou tegen nkander aan leggen.
‘Ah, juust, ik nooit. Mor, wat stijt doar dan?’ Met e vingertoppen en noagels trek ik ientussen lichte vlamstrepen over heur rug en laangs heur zieden.
‘Nou, guster ston doar ieneent dat Annemieke zotterdoagsmörn weer n man treft, die sloapen met n vraauw niet zigt as n wedstried die er zulf winnen moet.’ Sacha het ondertied mien beide handen vonden en leidt ze noar veuren, tot die holvast vienden.
‘En zodoende bistoe hier?’ Veur de wissegheid vroag ik gewoon of ik t aalmoal goed begriep.
‘Ja, noatied loat ik dij de berichtjes wel lezen, doar op e stoel, boven op e kleren, lijt mien tillefoontje. Noatied.’
Dat is duudlek zat en we pakken geliek deur, al is der nog tied genogt veurdat Annemieke bliekboar komt. En doarnoa Janna.

Vanmörn heb k wel n wekker zet, ok al is t dan zotterdag, want deur dat Facebook wordt t grif n biezundere dag. Meteen stoef ik van berre, loat e doeven en e pieken der uut en hoal dan de klapstoelen uut e schuur; vier stuks kon k bij de buren lenen. Die zet ik bij de tuuntoavel en met wat tiedschriften der bij, n wotterkan en gloazen is t volgens mij wel n goed plak om zo neudeg n schofke te wachten.
An t aanrecht poets ik gaauw mien tanden en zet n groot dienblad vol lekkers: wien en thee, beschuten en broodjes. Net as k zo’n beetje kloar ben, gijt zaacht e achterdeur open en heur k de trap kroaken. De eerste.