Marioepol in liedenstied

Mensen worden nander dingen
bommen hebben gain gezicht
haarde systemen haauwgen
alles van weerde stukkend
gainent dij dit begript
Maria schraift en suust heur lutje potje
kind kikt wondernd wereld in
dij aivege ogen roupen tot verzet
dat wie nander vannijs aankieken
t zaachte zuiken
in t ìnde kommen
tot wie gezichten zain