‘Lopst weerom, rechts dat stroatje deur den noar links
en lopst der zo in,’ laagt t jonge zummerjurkje
noast heur fietse veur t stoplicht
as de verdwoalde dichter vragt
hou hai in Prinsentoene komt.
Hai zugt weer woar e is, woorden zitten of hangen op n baankje
of ze liggen laankuut in t gras,
hebben t waarm, trekken heur jassie uut
of knuppen heur bloeze lös.
Aandern moaken t zukzulf stoer,
loaten zuk nait zo makkelk goan.
Overaal komen ze vandoan, uut mikerfoon
kroepen ze of ze vallen bie bosjes tou d’hemel uut.
Woaraargens ofzunderd op n stukkie grond
zit n hoarege man in n bouk
n swaarde dunderhoud op en sikkom n vlèzze widde wien.
Stoef bie hom liggen n baalpènne en n bloot, blaank vel,
vroagen zuk of wenneer ze komen, zien woorden.
Meschien mout t eerst regen goan of mout n wolke
schoeven veur t licht van de zunne.

*Stad, 23 juli 2016